Κληρονομητήριο που αφορά εφαρμογή ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥ 650/2012 ΕΕ, σε συνδυασμό με εμπίστευμα (ΤΡΑΣΤ) δικαίου Νέας-Υόρκης ΗΠΑ

 ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΣΥΡΟΥ

ΤΜΗΜΑ ΕΚΟΥΣΙΑΣ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑΣ

                     ΑΡΙΘΜΟΣ ΔΙΑΤΑΞΗΣ 7/2025

                        (έκδοση κληρονομητηρίου)          

  Ο Δικηγόρος Σύρου Ιωάννης-Ιάκωβος Παραδείσης (ΑΜ ΔΣΣ Σύρου 133)  που ορίστηκε από τον γραμματέα του Δικαστηρίου κατά τις διατάξεις του άρθρ. 819 παρ. 1 εδ. α του ΚΠολΔ  κατά την σειρά από τον σχετικό κατάλογο, που κατάρτισε και διαβίβασε στη γραμματεία του Δικαστηρίου ο Δικηγορικός Σύλλογος Σύρου

           Επιλήφθηκε της από 4-11-2024 με ΓΑΚ 348/2024 και ΕΑΚ 16/21-11-2024 αίτησης της XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX,   που υπογράφεται από την δικηγόρο Άννα-Μαρία Τσικίνη (ΑΜ ΔΣΑ 18932) προκειμένου να χορηγηθεί κληρονομητήριο, το οποίο να πιστοποιεί το κληρονομικό δικαίωμα της αιτούσας,   επί των περιουσιακών στοιχείων του κληρονομούμενου και συγκεκριμένα ότι η αιτούσα είναι α) εκ διαθήκης κληρονόμος του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX, που απεβίωσε την 03.07.2020 στο Επισκοπείο Άνω Σύρου Ερμούπολης Κυκλάδων και ήταν εν ζωή κάτοικος Επισκοπείου Άνω Σύρου Ερμούπολης Κυκλάδων σε όλη την υπολειπόμενη περιουσία του, πλην της ακίνητης περιουσίας του, που βρίσκεται εκτός της Πολιτείας της Νέας Υόρκης Η.Π.Α., και ότι η αιτούσα XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX υπό την ιδιότητα της εμπιστευματούχου του «από έτους 2014 Εμπιστεύματος του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX που συστήθηκε νόμιμα στη Νέα Υόρκη Η.Π.Α. με την από έτους 2014 Δήλωση Εμπιστεύματος του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX, για να τη διατηρεί, να τη διαχειρίζεται και να τη διαθέτει σύμφωνα με τους όρους και τις διατάξεις του εν λόγω Εμπιστεύματος και β) εξ αδιαθέτου κληρονόμος του ανωτέρω κληρονομούμενου XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX, που απεβίωσε την 03.07.2020 στο Επισκοπείο Άνω Σύρου Ερμούπολης Κυκλάδων και ήταν εν ζωή κάτοικος Επισκοπείου Άνω Σύρου Ερμούπολης Κυκλάδων στην ακίνητη περιουσία του, που βρίσκεται στην Ελλάδα.

                                           ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗΝ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

                                            ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕ, ότι η κρινόμενη αίτηση για το παραδεκτό της οποίας προσκομίζονται τα με αριθμό Π5347007 και Ε5600177 Γραμμάτια προείσπραξης, αρμοδίως εισάγεται σύμφωνα κατά τις διατάξεις του άρθρ. 4 του ΚανΕΕ 650/2012 για τις κληρονομικές διαδοχές, που ορίζει ότι τα δικαστήρια του κράτους μέλους στο οποίο ο θανών είχε τη συνήθη διαμονή του κατά το χρόνο του θανάτου έχουν διεθνή δικαιοδοσία να εκδικάσουν την υπόθεση κληρονομικής διαδοχής στο σύνολό της, σε συνδυασμό  με την σκέψη 20 του Προοιμίου του ίδιου Κανονισμού που ορίζει ότι για τους σκοπούς του Κανονισμού, στον όρο «δικαστήριο» θα πρέπει   να δοθεί ευρεία έννοια έτσι ώστε να καλύπτει όχι μόνο τα δικαστήρια κατά κυριολεξία, που ασκούν δικαστικά καθήκοντα, αλλά και  επαγγελματίες του νομικού κλάδου, οι οποίοι σε ορισμένα κράτη μέλη ασκούν δικαστικά καθήκοντα για μια συγκεκριμένη κληρονομική διαδοχή κατ’ ανάθεση εξουσιών από δικαστήριο. Ο Κανονισμός, όπως προκύπτει και από τις σκέψεις 1 και 7 του Προοιμίου του, εφαρμόζεται σε διεθνείς και δεν εφαρμόζεται σε εσωτερικές υποθέσεις κληρονομικής διαδοχής. Οι διατάξεις του Κανονισμού για το εφαρμοστέο δίκαιο έχουν οικουμενικό χαρακτήρα (ισχύ erga omnes) , όπως καθίσταται σαφές και από το άρθρο 20 αυτού (οικουμενική εφαρμογή), κατά το οποίο το δίκαιο που καθορίζεται από τον Κανονισμό εφαρμόζεται ακόμη και αν δεν πρόκειται για δίκαιο κράτους μέλους, εκτοπίζοντας πλήρως εντός του πεδίου εφαρμογής του κληρονομικού Κανονισμού εθνικές ρυθμίσεις ιδιωτικού διεθνούς δικαίου.  [Για την υπέρτερη ισχύ των ευρωπαϊκών Κανονισμών έναντι του εσωτερικού δικαίου, ίδετε ενδεικτικά   Απαλαγάκη, Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας, Ερμηνεία κατ’ άρθρο, 2019, υπό άρθρο 905, αριθ. 16, ειδικά για την επίδραση του Κανονισμού στο άρθρο 28 ΑΚ· Βασιλακάκη, Το εφαρμοστέο δίκαιο στην κληρονομική διαδοχή κατά τον Κανονισμό 650/2012 (Ρώμη IV), Αρμ 2014. 377].

Το παρόν Δικαστήριο συνεπώς είναι κατά τόπο αρμόδιο καθώς ο κληρονομούμενος ήταν Ελληνικής Ιθαγένειας και διπλής υπηκοότητας Ελλάδος και ΗΠΑ, και κατοικούσε μόνιμα κατά τον χρόνο του θανάτου στην Ελλάδα και δη στη Σύρο Κυκλάδων, κατά τις διατάξεις των άρθρων 739, 740, 810 και 819 ΚΠολΔ, όπως η τελευταία τροποποιήθηκε με το ν. 5094/2024,  και  έχει τηρηθεί η απαιτούμενη προδικασία, καθώς έχει συντελεστεί η προβλεπόμενη κατά το άρθρο 819 εδ. α’ του ΚΠολΔ ανάρτηση για ένα δεκαήμερο από 22-11-24 μέχρι 3-12-24 όπως προκύπτει από την σχετική έκθεση του γραμματέα του Δικαστηρίου τούτου, συνημμένη στην υπό κρίσιν αίτηση.

Ο ως άνω κληρονομούμενος κατέλιπε την από 23.10.2014 δημόσια διαθήκη του που συντάχθηκε  ενώπιον της Συμβολαιογράφου της Πολιτείας της Νέας Υόρκης XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX και δημοσιεύθηκε από το Δικαστήριο Επικύρωσης Διαθηκών της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, Κομητεία Νέας Υόρκης την 13.07.2021, και ο κληρονομούμενος ήταν μόνιμος κάτοικος Σύρου προ του θανάτου του και επομένως η υπό κρίσιν αίτηση  είναι νόμιμη στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 20 και 22 του ΚανΕΕ 650/2012, και των διατάξεων του δικαίου της Πολιτείας της Νέας-Υόρκης των ΗΠΑ, καθώς εφαρμοστέο επί της κληρονομικής διαδοχής είναι το δίκαιο της συνήθους προ του θανάτου διαμονής του κληρονομούμενου τόσο ως βάση διεθνούς δικαιοδοσίας (άρθρο 4 Καν.), όσο και ως σύνδεσμο του κανόνα σύγκρουσης (άρθρο 21 § 1 Καν. ). Έτσι αρμόδια θα είναι μόνο τα δικαστήρια του τόπου της τελευταίας συνήθους διαμονής του κληρονομουμένου που θα έχουν δικαιοδοσία να κρίνουν για το σύνολο της κληρονομίας, εφόσον αυτη βρίσκεται σε κράτος μέλος που δεσμεύεται από τον Κανονισμό, όπως η  Ελλάς.  

Περαιτέρω, ως προς το εφαρμοστέο κληρονομικό δίκαιο, η θεωρία της ενότητας υιοθετείται από τον Κανονισμό  650/2012  και ως προς τις συγκρούσεις νόμων. Το καταρχήν δίκαιο που διέπει το σύνολο των κληρονομικών σχέσεων είναι κατά το άρθρο 21 § 1 το δίκαιο της συνήθους διαμονής του κληρονομουμένου κατά τη στιγμή του θανάτου του. Το δίκαιο αυτό διέπει το σύνολο της κληρονομιαίας περιουσίας όπου και εάν ευρίσκεται (μονιστικό σύστημα). Η συνήθης διαμονή ως σύνδεσμος του άρθρου 21 είναι ταυτόσημη με την έννοια της συνήθους διαμονής ως δικαιοδοτικής βάσεως του άρθρου 4 . Έτσι, σχηματίζεται ένας ευρωπαϊκός σκληρός εννοιολογικός πυρήνας της ευρωπαϊκής έννοιας της συνήθους διαμονής. Όμως στην παρ. 2 του άρθρου 21 του Καν. εισάγεται ρήτρα εξαιρέσεως ή διαφυγής, σύμφωνα με την οποία το δικαστήριο έχει τη δυνατότητα να παρακάμψει το δίκαιο της συνήθους διαμονής όταν διαπιστώσει ότι η σχέση έχει προδήλως στενότερο σύνδεσμο με μια άλλη έννομη τάξη. Στις εξαιρέσεις της εφαρμογής του δικαίου της συνήθους διαμονής πρέπει να προστεθεί και η ρύθμιση του άρθρου 22 παρ. 1  Κανονισμού με την οποία εισάγεται περιορισμένη δυνατότητα επιλογής του δικαίου της ιθαγένειας του κληρονομουμένου (όπως το ελληνικό σύστημα κατά την ΑΚ 28) -professio juris- το οποίο θα διέπει επίσης το σύνολο της κληρονομίας. Παράλληλα με τον γενικό κανόνα του άρθρου 21, όπου προβλέπεται η εφαρμογή του δικαίου της συνήθους διαμονής του αποβιώσαντος επί ζητημάτων κληρονομικής διαδοχής, ο Κανονισμός εισήγαγε, με το αρ. 22 του Καν.  τη δυνατότητα επιλογής εκ μέρους του διαθέτη ως δίκαιο που θα διέπει το σύνολο της κληρονομικής διαδοχής του το δίκαιο του κράτους του οποίου έχει την ιθαγένεια κατά το χρόνο πραγματοποίησης της επιλογής του ή κατά το χρόνο του θανάτου. Ένας διαθέτης που έχει ιθαγένειες περισσότερων κρατών, μπορεί να επιλέξει το δίκαιο οποιουδήποτε εξ αυτών κατά τη στιγμή που κάνει την επιλογή ή κατά το χρόνο του θανάτου.   Το ουσιαστικό κύρος της πράξης με την οποία πραγματοποιήθηκε η επιλογή δικαίου διέπεται από το δίκαιο που επελέγη.

Το άρθρο 23 παρ. 1 ορίζει ότι το δίκαιο που διέπει την κληρονομική διαδοχή ρυθμίζει το σύνολο της τελευταίας, ανεξάρτητα από το κατά πόσο τα κληρονομιαία αντικείμενα βρίσκονται ή όχι εγκατεσπαρμένα σε περισσότερες χώρες. Καθιερώνεται έτσι η αρχή της ενότητας της κληρονομιάς, που αποτυπώνεται επίσης και στα άρθρα 21 παρ. 1 και 22 παρ. 1, όπου γίνεται σαφώς λόγος ότι η lex hereditatis εφαρμόζεται στο σύνολο της κληρονομίας.

Την εφαρμογή της αρχής της ενότητας της κληρονομιάς, δηλαδή  του ίδιου δικαίου στο σύνολο της κληρονομίας θεσπίζει και το άρθρο 30 του Κανονισμού. Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή, εφαρμόζονται ειδικοί κανόνες που τυχόν θεσπίζει το δίκαιο του κράτους (όχι απαραίτητα κράτους μέλους) όπου βρίσκονται ακίνητα, επιχειρήσεις ή άλλες ειδικές κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων. Εφαρμόζονται οι ειδικοί κανόνες του δικαίου της τοποθεσίας (=της lex rei sitae) καθενός από τα στοιχεία αυτά, «οι οποίοι για λόγους που αφορούν την οικονομική, οικογενειακή ή κοινωνική τους χρήση, θέτουν περιορισμούς που αφορούν ή επηρεάζουν τα περιουσιακά στοιχεία αυτά», χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το δίκαιο που διέπει τις κληρονομικές σχέσεις. Πρόκειται για ρητή καθιέρωση της υπεροχής των κανόνων άμεσης εφαρμογής του δικαίου της τοποθεσίας έναντι του δικαίου που διέπει την κληρονομική διαδοχή, για λόγους συνδεόμενους με την κοινωνική, πολιτική και οικονομική συνοχή του κράτους όπου βρίσκονται κληρονομιαία ακίνητα, επιχειρήσεις ή άλλες ειδικές κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων. Εφόσον αυτά είναι διασκορπισμένα σε περισσότερες χώρες, το δίκαιο των οποίων περιέχει τους δικούς τους κανόνες άμεσης εφαρμογής κατά την έννοια του άρθρου 30, τότε θα εφαρμοσθεί κατά περίπτωση η οικεία lex rei sitae. Η ρύθμιση επιφέρει ρήγμα στην καθιερούμενη με το άρθρο 23 παρ. 1 αρχή της ενότητας της κληρονομίας, εισάγοντας περιορισμένα την αρχή της διασπάσεως της κληρονομίας, σύμφωνα με την οποία στις κληρονομικές σχέσεις που αφορούν στον ίδιο κληρονομούμενο εφαρμόζονται περισσότερα από ένα δίκαια, αρχή που δεν αποδέχεται  το αρ. 28 ΑΚ που καθιερώνει την ενότητα της κληρονομιάς (βλ. Ε. Βασιλακάκης/Α. Γραμματικάκη-Αλεξίου/Ζ. Παπασιώπη-Πασιά, Ιδιωτικό Διεθνές Δίκαιο, 6η έκδ., 2017, σ. 369 = sakkoulas-online )

Κατ’ εξαίρεση, με τις μεταβατικές διατάξεις του άρ. 83 του Καν. προβλέπεται ότι σε περίπτωση που ο θανών είχε επιλέξει, πριν από τις 17 Αυγούστου 2015, το δίκαιο που είναι εφαρμοστέο στην κληρονομική του διαδοχή, η επιλογή αυτή είναι έγκυρη εφόσον πληροί τις προϋποθέσεις που προβλέπονται στο κεφάλαιο ΙΙΙ ή εφόσον ήταν έγκυρη κατ’ εφαρμογή των κανόνων ιδιωτικού διεθνούς δικαίου που ίσχυαν κατά το χρόνο που έγινε η επιλογή στο κράτος στο οποίο ο θανών είχε τη συνήθη διαμονή του ή σε οιοδήποτε από τα κράτη των οποίων είχε την ιθαγένεια.  Η δε διάταξη τελευταίας βούλησης που συντάχθηκε πριν από τη 17η Αυγούστου 2015 είναι παραδεκτή και έγκυρη ως προς την ουσία της και κατά τον τύπο εφόσον πληροί τις προϋποθέσεις που προβλέπονται στο κεφάλαιο ΙΙΙ ή εφόσον ήταν παραδεκτή και έγκυρη όσον αφορά την ουσία και τον τύπο κατ’ εφαρμογή των κανόνων ιδιωτικού διεθνούς δικαίου που ίσχυαν κατά το χρόνο που συντάχθηκε η διάταξη στο κράτος στο οποίο ο θανών είχε τη συνήθη διαμονή του ή σε οιοδήποτε από τα κράτη των οποίων είχε την ιθαγένεια ή στο κράτος μέλους της αρχής που επιλαμβάνεται της κληρονομικής διαδοχής.

Σημειωτέον ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν υπογράψει τη  Διεθνή Σύμβαση «για τις συγκρούσεις νόμων που αφορούν τον τύπο διατάξεων διαθήκης» η οποία συνομολογήθηκε στη Χάγη στις 5.10.1961, αλλά κυρώθηκε από την Ελλάδα με το ν. 1325/1983 και τέθηκε σε ισχύ από 2.8.1983, (έχοντας έκτοτε την κατ’ άρθ. 28 § 1 Συντ. αυξημένη τυπική ισχύ, υπερισχύει δηλ. από κάθε αντίθετη διάταξη απλού νόμου). Επομένως στην Ελλάδα εφαρμοστέο δίκαιο στον τύπο της διαθήκης καθορίζεται   με τον ν. 1325/1983 και την εν λόγω διεθνή σύμβαση, που ορίζει στο άρ. 1 ότι θεωρείται έγκυρη η διάταξη διαθήκης όταν τηρήθηκε ο τύπος που προβλέπει, με τις ουσιαστικού δικαίου διατάξεις του, έστω και ένα από τα παρακάτω δίκαια: αα) το δίκαιο του τόπου όπου ο διαθέτης επιχείρησε, δηλ. συνέταξε, τη διαθήκη, ββ) το δίκαιο της ιθαγενείας που ο διαθέτης είχε είτε όταν συνέταξε τη διαθήκη είτε όταν απεβίωσε, γγ) το δίκαιο του τόπου όπου ο διαθέτης είχε την κατοικία του είτε όταν συνέταξε τη διαθήκη είτε όταν απεβίωσε, δδ) το δίκαιο του τόπου όπου ο διαθέτης είχε τη συνήθη διαμονή του είτε όταν συνέταξε τη διαθήκη είτε όταν απεβίωσε, εε) όταν η διαθήκη αφορά ακίνητα, το δίκαιο του τόπου όπου αυτά βρίσκονται (lex rei sitae) (ίδετε Βασιλακάκης/Α. Γραμματικάκη-Αλεξίου/Ζ. Παπασιώπη-Πασιά, Ιδιωτικό Διεθνές Δίκαιο, 5η έκδ., 2012, σ. 374 = sakkoulas-online).

Περαιτέρω, ο Αστικός Κώδικας της Ελλάδας με τα άρθρα 2017 επ. καθιέρωσε τον θεσμό του εκτελεστή διαθήκης, ορίζοντας με το άρθρο 2020 § 1, ότι έργο του εκτελεστή είναι η εκτέλεση των διατάξεων της διαθήκης. Το ελληνικό ουσιαστικό κληρονομικό δίκαιο, όπως ρυθμίζεται στον Αστικό Κώδικα και συγκεκριμένα με τα άρθρα 2017 έως και 2031, αναγνωρίζει στον διαθέτη το δικαίωμα να ορίσει εκτελεστή με τη διαθήκη του, που αποτελεί και τον μοναδικό τρόπο ορισμού του. Το άρθρο 2017 ΑΚ παρέχει στον διαθέτη το δικαίωμα να ορίσει (μόνο) με τη διαθήκη του εκτελεστές ένα ή περισσότερα πρόσωπα (εκτελεστή ή εκτελεστές). Ο διαθέτης μπορεί να ορίσει και υποκατάστατο του αρχικού εκτελεστή ή διάδοχο του.  Όταν δε ο διαθέτης αναθέτει στον εκτελεστή τη διαχείριση της κληρονομίας, αυτός (ο εκτελεστής) δικαιούται να πάρει στην κατοχή του τα στοιχεία της κληρονομίας και ακόμη δικαιούται σύμφωνα με τους όρους του άρθρου 2021 ΑΚ, να εκποιήσει ακίνητα της κληρονομίας ή να αναλάβει υποχρεώσεις, εφόσον οι πράξεις αυτές είναι απαραίτητες για την εκτέλεση των διατάξεων της διαθήκης.

Επειδή συνεπώς η υπό κρισιν αίτηση κρίνεται βάσιμη και παραδεκτή καθώς ο κληρονομούμενος και διαθέτης ήταν μόνιμος κάτοικος Σύρου Κυκλάδων και πρέπει να διερευνηθεί περαιτέρω προκειμένου να χορηγηθεί κληρονομητήριο στην αιτούσα, για το σύνολο των  περιουσιακών στοιχείων του θανόντος, τόσο όσων βρίσκονται στην Ελλάδα όσο και στην αλλοδαπή. Επισημαίνεται ως προς το παραδεκτό και την νομική βασιμότητα της αίτησης, ότι η διεθνής δικαιοδοσία για την έκδοση του εθνικού μας κληρονομητηρίου ρυθμίζεται πλέον από το δίκαιο του Κανονισμού ΕΕ 650/2012, σύμφωνα με τις γενικές διατάξεις του Κανονισμού για την διεθνή δικαιοδοσία του Κεφαλαίου ΙΙ (άρθρα 4 έως 12). Αυτή θεμελιώνεται κυρίως (κύριος σύνδεσμος) στην συνήθη διαμονή, που είχε ο θανών (άρθρ. 4 του Κανονισμού), ενώ επικουρικά σε περίπτωση, που ο κληρονομούμενος δεν είχε συνήθη διαμονή σε κράτος μέλος της ΕΕ, μπορεί να θεμελιωθεί και στα δικαστήρια του κράτους μέλους, που βρίσκονται περιουσιακά στοιχεία, του οποίου ο θανών είχε κατά το χρόνο του θανάτου (άρθρ. 10 παρ. 1 α του Κανονισμού και αιτιολογική σκέψη αριθ. 30 του προοιμίου) την ιθαγένεια. Ως  περιουσιακό στοιχείο νοείται κάθε αποτιμητό σε χρηματική αξία πράγμα ή δικαίωμα πάνω σε υλικά ή άυλα αγαθά. Έτσι ακολουθώντας την αυτόνομη ερμηνεία  του άρθρ. 2  παρ. 9 περ. vii, viii και iv του Κανονισμού ΕΕ 2015/848 Περί Διαδικασιών Αφερεγγυότητας, αν το περιουσιακό στοιχείο είναι πράγμα, αρμόδια είναι τα δικαστήρια του τόπου, όπου βρίσκεται το πράγμα. Αν είναι απαίτηση, αρμόδια είναι τα δικαστήρια του κράτους μέλους, που βρίσκεται το κέντρο των κύριων συμφερόντων του οφειλέτη. Ενώ αν είναι πράγμα ή δικαίωμα, για το οποίο υφίσταται υποχρέωση για εγγραφή του σε δημόσια βιβλία, αρμόδια είναι τα δικαστήρια του κράτους μέλους, που τηρούνται τα βιβλία. (Παμπούκης Κληρονομικό Διεθνές Δίκαιο (Πανόπουλος), σ. 141 και 145∙ Bonomi/Wautelet (Bonomi), άρθρ. 10 αριθ. 12 και 13). Στις παραπάνω περιπτώσεις το δικαστήριο επιλαμβάνεται καθολικά της κληρονομικής διαδοχής και εκδίδει κληρονομητήριο για το σύνολο της κληρονομιάς, όπου και αν βρίσκονται περιουσιακά στοιχεία αυτής εφαρμόζοντας όμως το δίκαιο, που κρίνεται εφαρμοστέο με βάση το άρθρ. 22 του Κανονισμού, το οποίο, εφόσον από τον κληρονομούμενο δεν έχει επιλεγεί με διάταξη τελευταίας βουλήσεως το δίκαιο της ιθαγένειάς του, είναι το δίκαιο της συνήθους διαμονής αυτού. Ωστόσο κατά τις διατάξεις του άρθρ. 12 παρ. 2 του Κανονισμού, αν η περιουσία του κληρονομούμενου περιλαμβάνει και περιουσιακά στοιχεία, που βρίσκονται σε τρίτο κράτος, οι κληρονόμοι με συμφωνία μπορούν να περιορίσουν την διαδικασία σύμφωνα με το δίκαιο του κράτους μέλους του επιληφθέντος δικαστηρίου, ήτοι δηλαδή, εφόσον πρόκειται για Έλληνα κληρονομούμενο με συνήθη διαμονή σε τρίτο κράτος, μπορεί οι κληρονόμοι του να αιτηθούν από τα ελληνικά δικαστήρια την έκδοση κληρονομητηρίου μόνο για τα περιουσιακά στοιχεία, που βρίσκονται στην Ελλάδα.

ΕΚΤΙΜΗΣΕ τα δημόσια έγγραφα, που προσκομίζονται και συγκεκριμένα:

    1) Επικυρωμένο αντίγραφο του υπ’αριθμ. πρωτ. ΔΥ/04.08.2020 Αποσπάσματος της με στοιχεία (Αριθμός 7/Τόμος 1/Έτος 2020) Ληξιαρχικής Πράξης Θανάτου του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX, που εκδόθηκε από το Ληξιαρχείο Δ.Ε. Άνω Σύρου του Δήμου Σύρου-Ερμούπολης,

    2) Επικυρωμένο αντίγραφο του υπ’αριθμ. πρωτ. 23417/11.12.2020 Πιστοποιητικού Εγγυτέρων Συγγενών του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX που εκδόθηκε από το Γραφείο Δημοτικής Κατάστασης του Δήμου Σύρου-Ερμούπολης,

    3) Ακριβές αντίγραφο της από 23.10.2014 δημόσιας διαθήκης του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX, που συντάχθηκε στην αγγλική γλώσσα ενώπιον της Συμβολαιογράφου της Πολιτείας της Νέας Υόρκης XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX δημοσιεύθηκε από το Δικαστήριο Επικύρωσης Διαθηκών της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, Κομητεία Νέας Υόρκης την 13.07.2021, κατατέθηκε ως ξενόγλωσση στο Τμήμα Διαθηκών του Ειρηνοδικείου Αθηνών υπ’αριθμ. πράξης κατάθεσης 5167/19.07.2022 και καταχωρήθηκε α) στον Τόμο 16 και αριθμό 95 των Βιβλίων Διαθηκών του Ειρηνοδικείου Αθηνών και β) στον Τόμο 4838 με αύξοντα αριθμό 202 του γενικού βιβλίου διαθηκών του Πρωτοδικείου Αθηνών, επίσημα μεταφρασμένης στην ελληνική γλώσσα εκ του συνημμένου επικυρωμένου αντιγράφου της στην αγγλική γλώσσα,

    4) Επικυρωμένο αντίγραφο της από 23.10.2014 Δήλωσης Εμπιστεύματος του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX με συνημμένη την ακριβή της μετάφραση από την αγγλική στην ελληνική γλώσσα,

    5) Το υπ’αριθμ. 3901/2024 Πιστοποιητικό περί μη αποποίησης της κληρονομιάς του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX που εκδόθηκε την 10.12.2024 από το Αστικό Τμήμα του Πολιτικού και Ποινικού Πρωτοδικείου Σύρου,

    6) Το υπ’αριθμ. 3900/2024 Πιστοποιητικό περί μη δημοσίευσης διαθήκης του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX που εκδόθηκε την 10.12.2024 από το Αστικό Τμήμα του Πολιτικού και Ποινικού Πρωτοδικείου Σύρου,

    7) Το υπ’αριθμ. 9673/2024 Πιστοποιητικό δημοσίευσης διαθήκης XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX που εκδόθηκε την 14.01.2025 από το Τμήμα Διαθηκών του Πρωτοδικείου Αθηνών,

  8) Το υπ’αριθμ. 3902/2024 Πιστοποιητικό περί μη αμφισβήτησης του κληρονομικού δικαιώματος της XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX που εκδόθηκε την 10.12.2024 από το Αστικό Τμήμα του Πολιτικού και Ποινικού Πρωτοδικείου Σύρου και

    9) Αντίγραφο του από 27-5-2014 διαβατηρίου του κληρονομούμενου, έκδοσης αρχών ΗΠΑ και με διάρκεια ισχύος έως 26-5-2024 όπου αναφέρεται ότι είναι υπηκοότητας ΗΠΑ.

  ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕ την πεποίθηση ότι:

1) Τυγχάνει εφαρμογής ο Κανονισμός ΕΕ 560/2012 λόγω της ημερομηνίας του θανάτου και της διασυνοριακής φύσης της κληρονομιάς αλλά και λόγω  μη ύπαρξης, δεσμευτικής για την Ελλάδα, διεθνούς σύμβασης (μεταξύ Ελλάδος και ΗΠΑ) η οποία ρυθμίζει τα ίδια θέματα που ρυθμίζει και ο Κανονισμός ( σύμφωνα με το άρθρο 75 § 1 εδ. α΄ του Κανονισμού).

2) Η από 23.10.2014 δημόσια διαθήκη του που συντάχθηκε  ενώπιον της Συμβολαιογράφου της Πολιτείας της Νέας Υόρκης XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX και δημοσιεύθηκε από το Δικαστήριο Επικύρωσης Διαθηκών της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, Κομητεία Νέας Υόρκης την 13.07.2021, είναι έγκυρη κατά τον τύπο που προβλέπει η νομοθεσίας της πολιτείας της Νέας-Υόρκης των ΗΠΑ, όπως προκύπτει από την από 13 Ιουλίου 2021 απόφαση - διάταξη (Decree Granting Probate) του Κληρονομικού Δικαστηρίου της Πολιτείας της Νέας Υόρκης (Surrogate’s Court of the State of New York), μη αναγνωρισθείσας ως εκτελεστή στην Ελλάδα, αλλά αποτελεί δημόσιο έγγραφο και είναι εξάλλου επιτρεπτή η χρήση  αλλοδαπής απόφασης για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων στο πλαίσιο δίκης ή άλλης διαδικασίας, όπως είναι η προκείμενη για την έκδοση κληρονομητηρίου, χωρίς την προηγούμενη τυπική αναγνώρισή της με απόφαση ελληνικού δικαστηρίου. Άρα η διαθήκη αυτή είναι έγκυρη και στην Ελλάδα και εφαρμοστέα εν προκειμένω, εφόσον είναι η μοναδική διαθήκη του θανόντος και δεν εκτοπίζει νόμιμους μεριδιούχους κατά το Ελληνικό δίκαιο.

3) Η εν λόγω διαθήκη χρήζει ερμηνείας, την οποία το παρόν Δικαστήριο δύναται να προβεί προσφεύγοντας στους ερμηνευτικούς κανόνες καθόσον το Δικαστήριο της κληρονομιάς οφείλει να αξιοποιήσει όλες τις προσφερόμενες δικονομικές δυνατότητές του για να σχηματίσει πλήρη δικανική πεποίθηση ότι υφίσταται ή όχι το κληρονομικό δικαίωμα (ίδετε  ΤΣΟΛΑΚΙΔΗΣ, Η βεβαιότητα του κληρονομικού δικαιώματος ως προϋπόθεση για την έκδοση κληρονομητηρίου, ΧρΙΔ 5.2014 ). Εν προκειμένω με την εν λόγω διαθήκη, ο διαθέτης όρισε ως εκτελεστές της την αιτούσα κόρη του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX και ως υποκατάστατό της τον XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX, με πλήρη δικαιώματα διαχείρισης ολόκληρης της κληρονομιάς.

Επίσης, στο ΠΡΩΤΟ ΑΡΘΡΟ της εν λόγω διαθήκης ορίζονται επί λέξει τα εξής:  «Α. Όπου χρησιμοποιείται σε αυτή τη διαθήκη: 1. Οι λέξεις “Ανακλητό Εμπίστευμά μου” θα σημαίνουν και θα αναφέρονται στη Δήλωση Εμπιστεύματος, που υπογράφτηκε από εμένα, ως Παραχωρησιούχο και Εμπιστευματούχο, κατά την ημερομηνία της παρούσας και πριν από την υπογραφή αυτής της Διαθήκης και όπως αυτή μπορεί να τροποποιηθεί πριν από το θάνατό μου, η δε Δήλωση Εμπιστεύματος θα αναφέρεται ως «η από έτους 2014 Δήλωση Εμπιστεύματος του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX[…] Β. 1. Παρόλο που δεν είμαι κάτοικος της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, έχω περιουσία που βρίσκεται σε αυτήν την Πολιτεία και ως εκ τούτου ΟΡΙΖΩ η Διαθήκη αυτή να εμφανιστεί για επικύρωση στο Ανώτατο Δικαστήριο της Κομητείας της Νέας Υόρκης, Νέα Υόρκη και ΖΗΤΩ το εν λόγω Δικαστήριο να αναλάβει τη δικαιοδοσία αυτής της Διαθήκης και της περιουσίας μου (εκτός και στο βαθμό που η περιουσία μου περιλαμβάνει και ακίνητα που βρίσκονται έξω από την Πολιτεία της Νέας Υόρκης) και σε σχέση με αυτήν και σύμφωνα με το Τμήμα 3-5.1 (η) του Νέου Νόμου York Estates, Powers and Trusts (όπως τροποποιήθηκε από καιρό εις καιρό πριν από το θάνατό μου) ή κάθε άλλο μεταγενέστερο νόμο που ασχολείται με το ίδιο θέμα με το εν λόγω Τμήμα, ΕΠΙΛΕΓΩ ότι αυτή είναι η Διαθήκη και όλες οι διατάξεις τελευταίας βουλήσεως που τίθενται σ’αυτήν να ερμηνεύονται και να ρυθμίζονται από τους τοπικούς νόμους της Πολιτείας της Νέας Υόρκης.  2. Οι διατάξεις της παρούσας Διαθήκης, στο μέτρο που μπορεί να σχετίζονται με ακίνητη περιουσία, που βρίσκεται εκτός της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, η οποία μου ανήκει κατά το χρόνο του θάνατό μου, θα διέπονται από τους νόμους του κράτους ή άλλης δικαιοδοσίας, στην οποία βρίσκεται αυτή ακίνητη περιουσία».  Στο ΤΡΙΤΟ ΑΡΘΡΟ της ως άνω διαθήκης, ορίζονται επί λέξει τα εξής: «ΔΙΝΩ την υπολειπόμενη περιουσία μου στους τότε ενεργούντες εμπιστευματούχους του Ανακλητού μου Εμπιστεύματος και ΟΡΙΖΩ οι εν λόγω εμπιστευματούχοι να τη διατηρούν, να τη διαχειρίζονται και να τη διαθέτουν σύμφωνα με τους όρους του Ανακλητού μου Εμπιστεύματος». Στο δε ΠΕΜΠΤΟ άρθρο της εν λόγω διαθήκης καθορίζεται η έννοια της “υπολειπόμενης περιουσίας” ως  <<όλη την υπολειπόμενη, μέρη αυτής και υπόλοιπα της περιουσίας μου, οποιουδήποτε είδους ή φύσης και οπουδήποτε και αν βρίσκονται, εκτός από περιουσίες για τις οποίες μπορώ να έχω οποιαδήποτε εξουσία διορισμού>>.

Σύμφωνα με το ΕΒΔΟΜΟ ΑΡΘΡΟ Κεφάλαιο Α παρ. 1 της ως άνω από 23.10.2014 Δήλωσης Εμπιστεύματος του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX αρχικός Εμπιστευματούχος του εν λόγω Ανακλητού Εμπιστεύματος είναι ο ίδιος ο Παραχωρησιούχος, δηλαδή ο XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX ενώ σύμφωνα με την παράγραφο 2 του ίδιου ως άνω Κεφαλαίου, αν ο Παραχωρησιούχος παύσει να ενεργεί ως Εμπιστευματούχος στα πλαίσια του εν λόγω Εμπιστεύματος, ο διάδοχος Εμπιστευματούχος, που θα ενεργεί στη θέση του αρχικού Εμπιστευματούχου θα είναι η κόρη του Παραχωρησιούχου, δηλαδή η αιτούσα κόρη του   XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Επειδή συνεπώς, με δεδομένο ότι όπως προκύπτει κατ’ερμηνεία της από 13 Ιουλίου 2021 απόφασης - διάταξης (Decree Granting Probate) του Κληρονομικού Δικαστηρίου της Πολιτείας της Νέας Υόρκης (Surrogate’s Court of the State of New York) η από 23.10.2014 Δήλωση Εμπιστεύματος του Ηλία XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX δεν είχε τροποποιηθεί ή ανακληθεί έως το θάνατο του διαθέτη, προκύπτει άνευ αμφιβολίας ότι ο διαθέτης εγκατέστησε με τη διαθήκη του κατά το χρόνο του θανάτου του, την κόρη του  XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX σε όλη την κινητή και ακίνητη περιουσία του οπουδήποτε ευρισκόμενη, και μη υπαχθείσα στο πιο πάνω εμπίστευμα,  όπως δηλαδή και την ακίνητη περιουσία του στην Ελλάδα.  Κατά συνέπεια κρίνεται αβάσιμο και απορριπτέο το αίτημα της αιτούσας να κηρυχθεί εξ αδιαθέτου κληρονόμος του ανωτέρω κληρονομούμενου στην ακίνητη περιουσία του, που βρίσκεται στην Ελλάδα, εφόσον είναι εκ διαθήκης κληρονόμος της εν λόγω περιουσίας.

Περαιτέρω,  με δεδομένο ότι όπως προκύπτει κατ’ερμηνεία της από 13 Ιουλίου 2021 απόφασης - διάταξης (Decree Granting Probate) του Κληρονομικού Δικαστηρίου της Πολιτείας της Νέας Υόρκης (Surrogate’s Court of the State of New York), η από 23.10.2014 Δήλωση Εμπιστεύματος του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX δεν είχε τροποποιηθεί ή ανακληθεί έως το θάνατο του διαθέτη, προκύπτει άνευ αμφιβολίας ότι ο διαθέτης εγκατέστησε με τη διαθήκη του κατά το χρόνο του θανάτου του, ως κληροδόχους ως δικαιούχους τους εμπιστεύματός του τα πιο κάτω πρόσωπα και για τα πιο κάτω αναφερόμενα περιουσιακά στοιχεία του, τα εξής πρόσωπα και για τα πιο κάτω αναφερόμενα ποσά που εμπεριέχονται στο άνω εμπίστευμα:

(α) Το ποσό των διακοσίων πενήντα χιλιάδων ($ 250.000) δολαρίων ΗΠΑ στην ανιψιά του Παραχωρησιούχου, XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(β) το ποσό των διακοσίων πενήντα χιλιάδων ($ 250.000) δολαρίων ΗΠΑ στην ανιψιά του Παραχωρησιούχου,  XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(γ) το ποσό των διακοσίων πενήντα χιλιάδων ($ 250.000) δολαρίων ΗΠΑ στη βαφτισιμιά του Παραχωρησιούχου, XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(δ) το ποσό των εκατόν πενήντα χιλιάδων ($ 150.000) δολαρίων ΗΠΑ στην αδελφή της  XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(ε) το ποσό των εκατό χιλιάδων ($ 100.000) δολαρίων ΗΠΑ στον βαφτισιμιό του Παραχωρησιούχου,  XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(στ) το ποσό των διακοσίων χιλιάδων ($ 200.000) δολαρίων ΗΠΑ στον φίλο του Παραχωρησιούχου,  XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(ζ) το ποσό των διακοσίων πενήντα χιλιάδων ($ 250.000) δολαρίων ΗΠΑ  στη φίλη του Παραχωρησιούχου,  XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(η) το ποσό των διακοσίων πενήντα χιλιάδων ($ 250.000) δολαρίων ΗΠΑ στον βαφτισιμιό του Παραχωρησιούχου,  XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(θ) το ποσό των διακοσίων πενήντα χιλιάδων ($ 250.000) δολαρίων ΗΠΑ στη φίλη του Παραχωρησιούχου, XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

ι) Το ποσό των εκατόν πενήντα χιλιάδων ($ 150.000) δολαρίων ΗΠΑ στη φίλη του Παραχωρησιούχου, XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(ια) Το ποσό των πενήντα χιλιάδων ($ 50.000) δολαρίων ΗΠΑ στον φίλο του Παραχωρησιούχου,XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX, ο οποίος όμως επειδή προαποβίωσε του διαθέτη δεν καθίσταται δικαιούχος λόγω της προϋπόθεσης ότι το άτομο που κατονομάζεται ως αποδέκτης   Θα επιζήσει του Παραχωρησιούχου,

(ιβ) Το ποσό των εκατό χιλιάδων ($100.000) δολαρίων ΗΠΑ στη φίλη του Παραχωρησιούχου, XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(ιγ) Το ποσό των πενήντα χιλιάδων ($ 50.000) δολαρίων ΗΠΑ στον φίλο του Παραχωρησιούχου, XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(ιδ) Το ποσό των πενήντα χιλιάδων ($ 50.000) δολαρίων ΗΠΑ στη φίλη του Παραχωρησιούχου, XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX- και

(ιε) Το ποσό των εκατό χιλιάδων (100.000) δολαρίων ΗΠΑ στη φίλη του Παραχωρησιούχου, XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Τέλος,  με δεδομένο ότι όπως προκύπτει κατ’ερμηνεία της από 13 Ιουλίου 2021 απόφασης - διάταξης (Decree Granting Probate) του Κληρονομικού Δικαστηρίου της Πολιτείας της Νέας Υόρκης (Surrogate’s Court of the State of New York) η από 23.10.2014 Δήλωση Εμπιστεύματος του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX δεν είχε τροποποιηθεί ή ανακληθεί έως το θάνατο του διαθέτη, προκύπτει άνευ αμφιβολίας ότι ο διαθέτης εγκατέστησε με τη διαθήκη του κατά το χρόνο του θανάτου του, ως κληροδόχο ως γενικό δικαιούχο του εμπιστεύματός του την κόρη του   XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX σε όλο σε όλο το υπολειπόμενο ενεργητικό (περιουσία)  του εμπιστεύματος, που συστήθηκε νόμιμα στη Νέα Υόρκη Η.Π.Α. με την από έτους 2014 Δήλωση Εμπιστεύματος του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX για να τη διατηρεί, να τη διαχειρίζεται και να τη διαθέτει σύμφωνα με τους όρους και τις διατάξεις του εν λόγω Εμπιστεύματος.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ότι κρίθηκε απορριπτέο

ΔΕΧΕΤΑΙ εν μέρει την αίτηση

ΚΡΙΝΕΙ ότι συντρέχουν οι προϋποθέσεις για να εκδοθεί πιστοποιητικό (κατ’ άρθρ. 1956 ΑΚ και 819 παρ. 1 εδ. α’ του ΚΠολΔ), σύμφωνα με το οποίο η αιτούσα XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX δυνάμει της της από 23.10.2014 δημόσιας διαθήκης του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX που συντάχθηκε στην αγγλική γλώσσα ενώπιον της Συμβολαιογράφου της Πολιτείας της Νέας Υόρκης XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX δημοσιεύθηκε από το Δικαστήριο Επικύρωσης Διαθηκών της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, Κομητεία Νέας Υόρκης την 13.07.2021, κατατέθηκε ως ξενόγλωσση στο Τμήμα Διαθηκών του Ειρηνοδικείου Αθηνών υπ’αριθμ. πράξης κατάθεσης 5167/19.07.2022 και καταχωρήθηκε α) στον Τόμο 16 και αριθμό 95 των Βιβλίων Διαθηκών του Ειρηνοδικείου Αθηνών και β) στον Τόμο 4838 με αύξοντα αριθμό 202 του γενικού βιβλίου διαθηκών του Πρωτοδικείου Αθηνών,  είναι:

α) εκ διαθήκης κληρονόμος του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX που απεβίωσε την 03.07.2020 στο Επισκοπείο Άνω Σύρου Ερμούπολης Κυκλάδων και ήταν εν ζωή κάτοικος Επισκοπείου Άνω Σύρου Ερμούπολης Κυκλάδων  υπό την ιδιότητα της εμπιστευματούχου του «από έτους 2014 Εμπιστεύματος του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX που συστήθηκε νόμιμα στη Νέα Υόρκη Η.Π.Α. με την από έτους 2014 Δήλωση Εμπιστεύματος του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX, είναι η XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX για να τη διατηρεί, να τη διαχειρίζεται και να τη διαθέτει σύμφωνα με τους όρους και τις διατάξεις του εν λόγω Εμπιστεύματος, εξαιρουμένων των πιο κάτω ποσών του εμπιστεύματος που περιέρχονται εκ διαθήκης και εκ του εμπιστεύματος στα πιο κάτω δικαιούμενα πρόσωπα:

(1) Το ποσό των διακοσίων πενήντα χιλιάδων ($ 250.000) δολαρίων ΗΠΑ στην ανιψιά του Παραχωρησιούχου,  XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(2) το ποσό των διακοσίων πενήντα χιλιάδων ($ 250.000) δολαρίων ΗΠΑ στην ανιψιά του Παραχωρησιούχου,  XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(3) το ποσό των διακοσίων πενήντα χιλιάδων ($ 250.000) δολαρίων ΗΠΑ στη βαφτισιμιά του Παραχωρησιούχου, XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(4) το ποσό των εκατόν πενήντα χιλιάδων ($ 150.000) δολαρίων ΗΠΑ στην αδελφή της  XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(5) το ποσό των εκατό χιλιάδων ($ 100.000) δολαρίων ΗΠΑ στον βαφτισιμιό του Παραχωρησιούχου, XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(6) το ποσό των διακοσίων χιλιάδων ($ 200.000) δολαρίων ΗΠΑ στον φίλο του Παραχωρησιούχου, XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(7) το ποσό των διακοσίων πενήντα χιλιάδων ($ 250.000) δολαρίων ΗΠΑ  στη φίλη του Παραχωρησιούχου,  XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(8) το ποσό των διακοσίων πενήντα χιλιάδων ($ 250.000) δολαρίων ΗΠΑ στον βαφτισιμιό του Παραχωρησιούχου,  XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(9) το ποσό των διακοσίων πενήντα χιλιάδων ($ 250.000) δολαρίων ΗΠΑ στη φίλη του Παραχωρησιούχου,  XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(10) Το ποσό των εκατόν πενήντα χιλιάδων ($ 150.000) δολαρίων ΗΠΑ στη φίλη του Παραχωρησιούχου,  XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

 (11) Το ποσό των εκατό χιλιάδων ($100.000) δολαρίων ΗΠΑ στη φίλη του Παραχωρησιούχου, XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(12) Το ποσό των πενήντα χιλιάδων ($ 50.000) δολαρίων ΗΠΑ στον φίλο του Παραχωρησιούχου XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(13) Το ποσό των πενήντα χιλιάδων ($ 50.000) δολαρίων ΗΠΑ στη φίλη του Παραχωρησιούχου, XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(14) Το ποσό των εκατό χιλιάδων (100.000) δολαρίων ΗΠΑ στη φίλη του Παραχωρησιούχου, XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

β)  εκ διαθήκης κληρονόμος του XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX που απεβίωσε την 03.07.2020 στο Επισκοπείο Άνω Σύρου Ερμούπολης Κυκλάδων και ήταν εν ζωή κάτοικος Επισκοπείου Άνω Σύρου Ερμούπολης Κυκλάδων είναι η XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX σε όλη την υπολειπόμενη κινητή και ακίνητη περιουσία του, συμπεριλαμβανόμενης της ακίνητης περιουσίας του που βρίσκεται στην Ελλάδα.

ΚΡΙΝΕΙ επίσης ότι εκτελεστές της πιο πάνω διαθήκης έχουν καταστεί η αιτούσα η XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX και ως υποκατάστατός της ο XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX με πλήρη δικαιώματα διαχείρισης ολόκληρης της κληρονομιάς.

ΔΙΑΒΙΒΑΖΕΙ τον φάκελο στον γραμματέα του Δικαστηρίου για τα περαιτέρω οριζόμενα στις διατάξεις του άρθρ. 819 του ΚΠολΔ.     

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στην Σύρο στις 17-3-2025.

             

               Ο Δικηγόρος                                    Η Γραμματέας

Απόφαση ΑΔ3/2024 Διοικητικού Πρωτοδικείου Σύρου: Παράνομη άρνηση χορήγησης άδειας διαμονής σε αλλοδαπό παρά την καταδίκη του σε 7 έτη φυλάκιση για ανθρωποκτονία από πρόθεση

 Το ΔΠΡ Σύρου έρκινε ότι  η άρνηση της διοίκησης,  να χορηγήσει στον αιτούντα άδεια διαμονής για εξαιρετικούς λόγους, με την αιτιολογία ότι συντρέχουν σοβαροί λόγοι δημόσιας τάξης και ασφάλειας στο πρόσωπό του, βασίστηκε αποκλειστικά στην   παλαιά ποινική καταδίκη του για ανθρωποκτονία απο πρόθεση σε 7 ετη φυλάκιση (πράξη που έλαβε χώρα προ 28 ετών),  χωρίς να συνεκτιμηθούν η διάρκεια της διαμονής του στη χώρα, το χρονικό διάστημα που παρήλθε από την τέλεση του ως άνω αδικήματος, η συμπεριφορά του κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα, η οικογενειακή του κατάσταση, αλλά και η σταθερότητα των κοινωνικών, πολιτιστικών, επαγγελματικών, οικογενειακών και εν γένει βιοτικών του δεσμών με τη χώρα, δεν αιτιολογείται νόμιμα. άρα η άρνηση τςη διοίκσηης είναι μη νόμιμη και ακυρωτέα.

===============================================================

 

  Αριθμός απόφασης:ΑΔ3/2024

Α.Κ.Δ.: ΑΚΥ 13/2022

ΤΟ

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΣΥΡΟΥ

ΤMHMA 2ο ΤΡΙΜΕΛΕΣ

ΑΚΥΡΩΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 18 Δεκεμβρίου 2023, με δικαστές τους: Παναγιώτα Δουβή, Πρόεδρο Πρωτοδικών Δ.Δ., Μιχαήλ Πιερρουτσάκο και Ανδρέα Ασημακόπουλο, Πρωτοδίκες Δ.Δ., και γραμματέα την Σουλτάνα Κριμιτζά, δικαστική υπάλληλο,

 για να δικάσει την αίτηση ακύρωσης, με ημερομηνία κατάθεσης 21-10-2022,

 του ***************, κατοίκου ***************,, ο οποίος παρέστη μαζί με τον δικηγόρο Ιωάννη – Ιάκωβο Παραδείση, τον οποίο διόρισε με προφορική δήλωση στο ακροατήριο,

 κατά του Υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου, ο οποίος δεν παρέστη.

 Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της έκθεσης του εισηγητή Ανδρέα Ασημακόπουλου, Πρωτοδίκη Δ.Δ.

 Κατόπιν, ο διάδικος που παρέστη ανέπτυξε τους ισχυρισμούς του και ζήτησε όσα αναφέρονται στα πρακτικά.

 Μετά τη συνεδρίαση, το Δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη.

Αφού μελέτησε τη δικογραφία,

σκέφθηκε κατά το νόμο.

 1. Επειδή, για την άσκηση της κρινόμενης αίτησης καταβλήθηκε το νόμιμο παράβολο (σχετ. το με κωδικό πληρωμής 539657240953 0418 0061 e -παράβολο της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης).

 2. Με την εν λόγω αίτηση, ζητείται, παραδεκτώς, η ακύρωση της 2022/16933/13.9.2022 απόφασης του Συντονιστή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αιγαίου, που υπογράφεται με εντολή του από τον Αναπληρωτή Διευθυντή της Διεύθυνσης Αστικής Κατάστασης, Μετανάστευσης και Κοινωνικών Υποθέσεων Νοτίου Αιγαίου, με την οποία απορρίφθηκε αίτηση του αιτούντος για χορήγηση άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους, κατ’ άρθρο 19 του ν. 4251/2014 (Α’ 80).

 3. Επειδή, ο ν. 4251/2014 «Κώδικας Μετανάστευσης και Κοινωνικής Ένταξης και λοιπές διατάξεις» ορίζει, στο άρθρο 6, ότι: «Το δικαίωμα διαμονής πολιτών τρίτων χωρών που εισέρχονται νόμιμα στην Ελλάδα, για έναν από τους λόγους του Κώδικα αυτού, τελεί υπό τις εξής προϋποθέσεις: α) … γ) Να μην θεωρούνται απειλή για τη δημόσια τάξη, την εσωτερική ασφάλεια ή τις διεθνείς σχέσεις και να μην είναι καταχωρισμένοι ως ανεπιθύμητοι στις εθνικές βάσεις δεδομένων. Ως κριτήρια για τη συνδρομή των λόγων δημόσιας τάξης και ασφάλειας, συνεκτιμώνται από την αρμόδια για την έκδοση της άδειας διαμονής υπηρεσία: i) η έκδοση τελεσίδικης καταδικαστικής απόφασης για κακούργημα ή πλημμέλημα σε ποινή φυλάκισης τουλάχιστον ενός (1) έτους, ii) η εγγραφή στον κατάλογο ανεπιθύμητων, η οποία παύει αυτοδικαίως να ισχύει με τη χορήγηση ή ανανέωση άδειας διαμονής, iii) άλλοι λόγοι δημόσιας τάξης, οι οποίοι θα πρέπει να μνημονεύονται ειδικώς και αιτιολογημένα στη σχετική απόφαση, iv) ιδιαιτέρως εξαιρετικοί λόγοι, ειδικώς αιτιολογημένοι, που αφορούν σε ζητήματα εσωτερικής ασφάλειας. … Εφόσον συντρέχουν λόγοι δημόσιας τάξης και ασφάλειας, η αρμόδια υπηρεσία μπορεί να αρνηθεί τη χορήγηση ή ανανέωση της άδειας διαμονής. Η συνδρομή λόγων δημόσιας τάξης και ασφάλειας που ανακύπτουν μετά τη χορήγηση της άδειας διαμονής συνιστούν λόγο ανάκλησης της. …» και στο άρθρο 19 ότι: «1. Ο Συντονιστής της Αποκεντρωμένης Διοίκησης, μπορεί κατ` εξαίρεση να χορηγεί άδεια διαμονής διάρκειας τριών (3) ετών, σε πολίτες τρίτων χωρών που διαμένουν στην Ελλάδα. Η άδεια διαμονής μπορεί να ανανεώνεται για έναν από τους λοιπούς λόγους του παρόντος Κώδικα. Αίτημα χορήγησης άδειας διαμονής έχει δικαίωμα να καταθέσει ο πολίτης τρίτης χώρας, εφόσον αποδεικνύει με έγγραφα βέβαιης χρονολογίας το πραγματικό γεγονός της διαμονής του στη χώρα για επτά (7) τουλάχιστον συνεχή έτη, πριν την υποβολή αίτησης ή είναι γονέας ανήλικου ημεδαπού και προσκομίζει στοιχεία που τεκμηριώνουν τη γονική σχέση με το/τα τέκνο/α. [όπως το δεύτερο εδάφιο της παρ. 1 τροποποιήθηκε και η παρ. 1 διαμορφώθηκε ως άνω με το άρθρο 12 του ν.4825/2021 (Α΄157/4.9.2021)] 2. … 3. … 4. Προϋπόθεση για την υποβολή αιτήσεων του παρόντος άρθρου είναι: α) … β) … γ) Η μη συνδρομή στο πρόσωπο των αιτούντων λόγων που τους καθιστούν επικίνδυνους για την δημόσια τάξη και ασφάλεια. …».

 5. Επειδή, όπως έχει κριθεί (βλ. ΣτΕ 240/2024 σκ.9, 711/2023 σκ. 9, 844/2020, πρβλ. ΣτΕ 5002/2013 επί της αντίστοιχης ρύθμισης του προγενέστερου ν. 3386/2005, Α΄212), οι διατάξεις του άρθρου 6 περ. γ του ν. 4251/2014 καθορίζουν τα κριτήρια που συνεκτιμώνται για την διαπίστωση της συνδρομής λόγων δημόσιας τάξης και ασφάλειας που εμποδίζουν την χορήγηση άδειας διαμονής ή επιβάλλουν την ανάκλησή της, οι δε προηγούμενες ποινικές καταδίκες δεν αποτελούν αυτοτελώς λόγους για τη λήψη τέτοιων μέτρων, αλλά εκτιμάται η συμπεριφορά του προσώπου που αφορά το μέτρο, η οποία πρέπει να συνιστά πραγματική, ενεστώσα και αρκούντως σοβαρή απειλή που στρέφεται κατά θεμελιώδους συμφέροντος της κοινωνίας, σε κάθε δε περίπτωση πρέπει η άρνηση χορήγησης να είναι σύμφωνη με την αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25 παρ. 1 εδ. Συντάγματος). Ειδικότερα, όπως επίσης έχει κριθεί (βλ. ΣτΕ 695/2012, 2946/2010, 2414/2008, 546/2008), μόνη η ποινική καταδίκη δεν στοιχειοθετεί άνευ ετέρου κίνδυνο για τη δημόσια τάξη, αλλά πρέπει να αξιολογείται, ενόψει της φύσης, της βαρύτητας και των συνθηκών τέλεσης του ποινικού αδικήματος, η όλη προσωπικότητα του αλλοδαπού, καθώς και κάθε άλλο πρόσφορο στοιχείο για τη μόρφωση κρίσης περί της επικινδυνότητάς του, καθώς και πρόσφορα στοιχεία σχετικά με την προσωπική και οικογενειακή του κατάσταση, περαιτέρω δε πρέπει να λαμβάνεται υπόψη το χρονικό διάστημα που έχει παρέλθει από την τέλεση του αδικήματος και η συμπεριφορά του αλλοδαπού κατά το διάστημα αυτό (ΣτΕ 695/2012, 990/2013).

6. Επειδή, εξάλλου, οι προαναφερθείσες διατάξεις του άρθρου 6 περ. γ του ν. 4251/2014 είναι ερμηνευτέες και σύμφωνα με το άρθρο 8 της, κυρωθείσας με το νομοθετικό διάταγμα 53/1974 (Α΄256), Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α.), Ειδικότερα, στο εν λόγω άρθρο της Ε.Σ.Δ.Α. υπό τον τίτλο ‘‘Δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και της οικογενειακής ζωής’’ προβλέπεται ότι: «1. Παν πρόσωπον δικαιούται εις τον σεβασμόν της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής του, της κατοικίας του και της αλληλογραφίας του. 2. Δεν επιτρέπεται να υπάρξει επέμβαση δημόσιας αρχής εν τη ασκήσει του δικαιώματος τούτου, εκτός εάν η επέμβαση αύτη προβλέπεται υπό του νόμου και αποτελεί μέτρον το οποίον, σε μίαν δημοκρατικήν κοινωνίαν, είναι αναγκαίον δια την εθνικήν ασφάλειαν, την δημοσίαν ασφάλειαν, την οικονομικήν ευημερίαν της χώρας, την προάσπισιν της τάξεως και την πρόληψιν ποινικών παραβάσεων, την προστασίαν της υγείας ή της ηθικής ή την προστασίαν των δικαιωμάτων και ελευθεριών των άλλων». Κατά την έννοια των διατάξεων του άρθρου αυτού, κατά την εξέταση αίτησης για χορήγηση άδειας διαμονής και κατά τη στάθμιση των εκάστοτε κρίσιμων ή εμφιλοχωρούντων παραμέτρων κάθε υπόθεσης, λαμβάνονται, κυρίως, υπόψη κριτήρια όπως η φύση και η σοβαρότητα του ποινικού αδικήματος που, ενδεχομένως, διέπραξε ο πολίτης τρίτης χώρας, η διάρκεια της παραμονής του στην επικράτεια του συμβαλλόμενου κράτους, το χρονικό διάστημα που έχει παρέλθει από την τέλεση του (ποινικού) αδικήματος που, κατά τις εθνικές αρχές, θέτει θέμα επικινδυνότητάς του για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια και η συμπεριφορά του εν λόγω αλλοδαπού έκτοτε, η οικογενειακή κατάσταση που έχει τυχόν διαμορφώσει στο κράτος αυτό (συμπεριλαμβανομένης της διάρκειας του γάμου και των τυχόν άλλων παραγόντων εκ των οποίων προκύπτει πραγματικός οικογενειακός βίος), η τυχόν γέννηση και ανατροφή στο εν λόγω κράτος τέκνων από το γάμο του, η ηλικία και το βέλτιστο συμφέρον τους, καθώς και η σοβαρότητα και σταθερότητα των κοινωνικών, πολιτιστικών, επαγγελματικών, οικογενειακών και, συλλήβδην, βιοτικών δεσμών του αλλοδαπού με το συμβαλλόμενο κράτος (πρβλ.για τα εφαρμοζόμενα κριτήρια στάθμισης κατά τον έλεγχο της αναλογικότητας του μέτρου της διοικητικής απομάκρυνσης πολίτη τρίτης χώρας,, ΕΔΔΑ, Τμήμα Ευρείας Συνθέσεως, αποφάσεις της 3-10-2014, Jeunesse κατά Ολλανδίας, αρ.προσφυγής 12738/2010, σκ. 107 επ., της 18-10-2006, Üner κατά Ολλανδίας, αρ.προσφυγής 46410/1999, σκ. 57 έως 60, και της 29-6-2008, Maslov κατά Αυστρίας, αρ.προσφυγής 1638/2003, σκ. 68 επομ.).

 7. Επειδή, στην προκείμενη περίπτωση, από τα στοιχεία της δικογραφίας προκύπτουν τα εξής: Ο αιτών, υπήκοος Αλβανίας, γεννηθείς στις 28.4.1971, κάτοχος του ΒΕ4318953 διαβατηρίου Αλβανίας (με ισχύ έως τις 5.6.2026), υπέβαλε την 5244/25.2.2022 αίτηση χορήγησης άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους, μετά των συνημμένων αυτής δικαιολογητικών, επικαλούμενος το άρθρο 19 του ν. 4251/2014. Η αίτηση αυτή απορρίφθηκε με την προσβαλλόμενη απόφαση, αφού λήφθηκε υπόψη το 5200/1/558/-α’/16.6.2022 έγγραφο της Διεύθυνσης Αστυνομίας (Δ.Α.) Κυκλάδων, από το περιεχόμενο του οποίου προέκυπτε ότι σε βάρος του αιτούντος εκκρεμούσε «Ερυθρά Αγγελία» της Ίντερπολ Αλβανίας για την πράξη της ανθρωποκτονίας, ότι είχε εκδοθεί καταδικαστική απόφαση σε βάρος του με ποινή φυλάκισης επτά (7) ετών, ότι αυτός συνελήφθη στις 20.9.2011 από αστυνομικούς του Αστυνομικού Τμήματος (Α.Τ.) Πάρου, κατόπιν της 3471/20.9.2011 εντολής προσωρινής σύλληψης του Εισαγγελέα Εφετών Αιγαίου, και ότι προφυλακίστηκε στο Κατάστημα Κράτησης (Κ.Κ.) Χίου. Επιπλέον, συνεκτιμήθηκε και η 2016/1830/1.4.2016 απόφαση του Γενικού Γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας και Ιονίου περί ανάκλησης της Φ9377/16213/24.11.2008 άδειας διαμονής αόριστης διάρκειας του αιτούντος, από την οποία προέκυπτε ότι αυτός ήταν εγγεγραμμένος, δυνάμει της 4/71965/21.8.2007 απόφασης του Διευθυντή της Διεύθυνσης Αλλοδαπών, στον Εθνικό Κατάλογο Ανεπιθύμητων Αλλοδαπών από τις 23.8.2007 έως τις 31.8.2017 για λόγους δημόσιας τάξης και ασφάλειας, ως καταζητούμενος στη χώρα του για το ποινικό αδίκημα της ανθρωποκτονίας, ότι συνελήφθη στην Ελλάδα στις 20.9.2011, κατόπιν αίτησης των αλβανικών αρχών, ότι, περαιτέρω, εκδόθηκε στη χώρα του στις 23.2.2012, εξέτισε την ποινή του στις αλβανικές φυλακές και αποφυλακίστηκε στις 20.1.2016, και ότι στη συνέχεια, στις 8.2.2016, θέλησε να εισέλθει στην ελληνική επικράτεια, όμως τα αρμόδια όργανα του Α.Τ. Κακαβιάς του αρνήθηκαν την είσοδο στη χώρα, λόγω της ύπαρξης του ως άνω διοικητικού μέτρου εις βάρος του, δηλαδή της εγγραφής του στον ΕΚΑΝΑ. Ακολούθως, με βάση τα παραπάνω, ο Συντονιστής της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αιγαίου, απέρριψε με την προσβαλλόμενη την αίτηση του αιτούντος, με την αιτιολογία ότι στο πρόσωπο του συνέτρεχαν σοβαροί λόγοι δημόσιας τάξης και ασφάλειας διότι η παραβατική του συμπεριφορά συνιστά πραγματική, ενεστώσα και αρκούντως σοβαρή απειλή, στρεφόμενη κατά θεμελιώδους συμφέροντος της κοινωνίας του κράτους. Στη συνέχεια, ο αιτών άσκησε την 17910/21.9.2022 αίτηση θεραπείας κατά της ως άνω απόφασης, η οποία απορρίφθηκε με την 2022/17910/13.10.2022 απόφαση του Συντονιστή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αιγαίου, που υπογράφεται με εντολή του από τον Αναπληρωτή Διευθυντή της Διεύθυνσης Αστικής Κατάστασης, Μετανάστευσης και Κοινωνικών Υποθέσεων Νοτίου Αιγαίου, διότι δεν προσκομίστηκαν νεότερα στοιχεία ή στοιχεία, τα οποία προϋπήρχαν κατά την έκδοση της απόφασης, αλλά δεν αξιολογήθηκαν ή δεν λήφθηκαν υπόψη από την υπηρεσία.

 8. Επειδή, ήδη με την κρινόμενη αίτηση, όπως αναπτύσσεται με το νομίμως κατατεθέν στις 20.12.2023 υπόμνημα, ο αιτών επιδιώκει την ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης ως μη νόμιμης, προβάλλοντας, μεταξύ άλλων, ότι δεν φέρει επαρκή αιτιολογία, διότι η απόρριψη της αίτησής του, στηρίχτηκε σε λόγους δημόσιας τάξης και ασφάλειας, συνιστάμενους αποκλειστικά και μόνο στην ύπαρξη της ως άνω ποινικής του καταδίκης, χωρίς να συνεκτιμηθούν άλλα στοιχεία, όπως το ότι παρήλθε χρονικό διάστημα 28 ετών από την τέλεση του αδικήματος για το οποίο καταδικάστηκε (απουσία ενεστώτος κινδύνου), το γεγονός ότι εξέτισε την ποινή του (απουσία επικτακτικού κινδύνου), η συμπεριφορά του και η οικογενειακή του κατάσταση, καθώς και το γεγονός ότι διαθέτει λευκό ποινικό μητρώο στην Ελλάδα (απουσία πραγματικής και ενεστώσας απειλής). Ειδικότερα, ως προς τους δεσμούς του με την χώρα αλλά και την οικογενειακή του κατάσταση, ο αιτών διατείνεται ότι βρίσκεται στην Ελλάδα από το έτος 1998 και ότι έκτοτε ζει μόνιμα στη χώρα, μαζί με τη σύζυγό του και τα δύο ανήλικα τέκνα του (16 και 12 ετών αντίστοιχα, κατά τον χρόνο κατάθεσης της αίτησης), το ένα εκ των οποίων έχει λάβει την ελληνική ιθαγένεια. Προς απόδειξη δε των ισχυρισμών του, ο αιτών προσκομίζει, μεταξύ άλλων, τα εξής: 1. τα από 13.9.2022 και 16.5.2001 λευκά ποινικά μητρώα, 2. την 470988/3-Α/3.10.2017 βεβαίωση του αρμοδίου οργάνου της Διεύθυνσης Αλλοδαπών Αττικής περί μη καταχώρισής του στον Εθνικό Κατάλογο Ανεπιθύμητων Αλλοδαπών ή στο Σύστημα Πληροφοριών Σενγκεν (S.I.S.), 3. την από 23.9.2011 βεβαίωση του Προέδρου του Τοπικού Συμβουλίου ***************, με την οποία βεβαιώνεται ότι, κατά την ως άνω ημερομηνία, ο ίδιος, η σύζυγός του και τα δύο ανήλικα τέκνα τους ήταν ήδη τουλάχιστον τέσσερα έτη μόνιμοι κάτοικοι ***************,, 4. το από 26.9.2022 πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης αυτού, εκδοθέν από τον Δήμαρχο ***************, καθώς και το από 1.7.2020 πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης της Ληξιάρχου του Ληξιαρχείου Φιέρζε της Αλβανίας, από τα οποία προκύπτει ότι αυτός είναι παντρεμένος με την I***************,, με την οποία έχει αποκτήσει δύο τέκνα, τον ***************, και τον ***************, 5. την 2022/0000807/25.8.2022 ανακοίνωση κτήσης της ελληνικής ιθαγένειας του ανήλικου τέκνου του *************** (ημερομηνία κτήσης: 24.8.2022), 6. την 169/44/2006 ληξιαρχική πράξη γέννησης της Ληξιάρχου του Ληξιαρχείου Αθηνών, από την οποία προκύπτει ότι ο *************** γεννήθηκε στην Αθήνα στις 17.8.2006, 7. την 555/2.7.2021 βεβαίωση του Διευθυντή του Γυμνασίου ***************, από την οποία προκύπτει ότι ο Αλέσιο Βλάσι, φοίτησε στις τρεις τάξεις του ως άνω Γυμνασίου κατά τα σχολικά έτη 2018 – 2021, 8. την 119/14.9.2021 βεβαίωση του Διευθυντή του 1ου Δημοτικού Σχολείου Παροικιάς Πάρου, από την οποία προκύπτει ότι ο *************** φοίτησε στις έξι τάξεις του ως άνω Δημοτικού Σχολείου κατά τα σχολικά έτη 2012 - 2018, 9. αντίγραφα τριών διαβατήριων (το τελευταίο με ισχύ έως 29.7.2020) και άδειες διαμονής του *************** (με ισχύ έως 9.2.2023), 10. την 28/55/2010 ληξιαρχική πράξη γέννησης της Ληξιάρχου του Ληξιαρχείου Αθηνών, από την οποία προκύπτει ότι το τέκνο του αιτούντος, *************** γεννήθηκε στην Αθήνα στις 19.8.2010, 11. την 149/16.9.2022 βεβαίωση σπουδών του Διευθυντή του 1ου Δημοτικού Σχολείου ***************, από την οποία προκύπτει ότι ο ***************, τέκνο του αιτούντος, φοίτησε στις έξι τάξεις του ως άνω Δημοτικού Σχολείου, ενώ στις 23.6.2022 ενεγράφη στην Α’ τάξη του Ημερήσιου Γυμνασίου, 12. αντίγραφα δύο διαβατήριων (το τελευταίο με ισχύ έως 31.7.2020) και άδειες διαμονής του *************** (με ισχύ έως 9.2.2023), 13. το 3.677/3.5.2007 συμβόλαιο αγοραπωλησίας αστικού ακινήτου, σύμφωνα με το οποίο αυτός απέκτησε ένα οικόπεδο εντός του οικισμού Χιλιομοδίου στον Δήμο Τενέας Κορινθίας, 13. αντίγραφα τεσσάρων διαβατηρίων της προαναφερόμενης συζύγου του,*************** (το τελευταίο με ισχύ έως 8.5.2029) και άδειες διαμονής αυτής για τα χρονικά διαστήματα από 4.12.2003 έως 9.2.2004, από 12.4.2005 έως 9.2.2005, από 10.2.2005 έως 9.2.2007, από 4.6.2007 έως 9.2.2009, από 3.3.2009 έως 9.2.2011, από 3.4.2012 έως 9.2.2013 και από 10.2.2013 έως 9.2.2023, 14. το από 11.3.2003 σημείωμα δακτυλοσκόπησης του αιτούντος από τη Δ.Α. Κορινθίας για σκοπούς πολιτογράφησης, 15. την από 4.2.2021 απόδειξη υποβολής τροποποιητικής δήλωσης πληροφοριακών στοιχείων μίσθωσης ακίνητης περιουσίας στην Α.Α.Δ.Ε., από την οποία προκύπτει μίσθωση κατοικίας στην ***************, με μισθώτρια την ως άνω σύζυγό του (με διάρκεια από 1.1.2021 έως 31.12.2022), 16. εννέα (9) υπεύθυνες δηλώσεις εργοδοτών (διαστήματος από 10.4.2002 έως 18.12.2008), σύμφωνα με τις οποίες ο αιτών απασχολείτο στις καλλιέργειές τους, 17. την από 1.6.1998 βεβαίωση του Ο.Α.Ε.Δ. Κορίνθου περί υποβολής αίτησης εκ μέρους του (του αιτούντος) για την έκδοση «κάρτας προσωρινής άδειας παραμονής αλλοδαπού» (πράσινης κάρτας), κατ’ άρθρο 16 του ν. 2434/1996 (Α’ 188), την από 1.6.2001 βεβαίωση ανανέωσης πράσινης κάρτας (με ισχύ έως 30.6.2002), καθώς και άδειες διαμονής αυτού για τα χρονικά διαστήματα από 1.7.2002 έως 30.6.2003, 1.7.2003 έως 30.6.2004, από 1.7.2004 έως 30.6.2006, από 1.7.2006 έως 30.6.2008 και από 24.11.2008 με αόριστη διάρκεια, 18. τη 2/2011 από 31.10.2011 απόφαση (και πρακτικά) του Συμβουλίου Εφετών Αιγαίου, με την οποία αποφασίστηκε η έκδοση του αιτούντος στις δικαστικές αρχές της Αλβανίας, σε εκτέλεση της 223/26.6.2007 απόφασης του Δικαστηρίου της Δικαστικής Περιφέρειας Σκόδρας Αλβανίας, η οποία κατέστη τελεσίδικη με την 220/15.11.2007 απόφαση του Εφετείου Σκόδρας, καθώς και την 1761/2011 απόφαση του Αρείου Πάγου, με την οποία απορρίφθηκε έφεση του αιτούντος κατά της ως άνω απόφασης και 19. τη 223/26.6.2007 απόφαση του Δικαστηρίου της Δικαστικής Περιφέρειας Σκόδρας Αλβανίας, από την οποία προκύπτει ότι ο αιτών καταδικάστηκε ερήμην σε φυλάκιση επτά (7) ετών για τη διάπραξη του εγκλήματος της ανθρωποκτονίας από πρόθεση, καθώς στις 6.11.1994, στην αυλή του δημοτικού σχολείου του χωριού ***************, κατά τη διάρκεια διεξαγωγής δημοψηφίσματος για το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Αλβανίας, κατόπιν λεκτικής διαφωνίας και εν συνεχεία σωματικής σύγκρουσης, ο αιτών μαχαίρωσε το θύμα δύο φορές, προκαλώντας του δυο τραύματα στην αριστερή πλευρά του θώρακα, με αποτέλεσμα τον θάνατό του.

 9. Επειδή, η άρνηση της διοίκησης, που εκδηλώθηκε με την προσβαλλόμενη απόφαση, να χορηγήσει στον αιτούντα άδεια διαμονής για εξαιρετικούς λόγους, με την αιτιολογία ότι συντρέχουν σοβαροί λόγοι δημόσιας τάξης και ασφάλειας στο πρόσωπό του, βασίστηκε αποκλειστικά στην προαναφερθείσα ποινική καταδίκη του για ανθρωποκτονία, χωρίς να συνεκτιμηθούν η διάρκεια της διαμονής του στη χώρα, το χρονικό διάστημα που παρήλθε από την τέλεση του ως άνω αδικήματος, η συμπεριφορά του κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα, η οικογενειακή του κατάσταση, αλλά και η σταθερότητα των κοινωνικών, πολιτιστικών, επαγγελματικών, οικογενειακών και εν γένει βιοτικών του δεσμών με τη χώρα. Κατόπιν τούτων και ενόψει όσων έγιναν ερμηνευτικώς δεκτά στην πέμπτη και έκτη σκέψη, το Δικαστήριο κρίνει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν αιτιολογείται νόμιμα και ότι, για το λόγο αυτό, βασίμως προβαλλόμενο, πρέπει να γίνει δεκτή η αίτηση ακύρωσης, να ακυρωθεί η απόφαση αυτή και να αναπεμφθεί η υπόθεση στην Διοίκηση για νέα αιτιολογημένη κρίση, κατά τα ειδικότερα αναφερόμενα στο διατακτικό. Τέλος, πρέπει να αποδοθεί στον αιτούντα το καταβληθέν παράβολο, κατ’ άρθρο 36 παρ. 4 εδ. α΄ του π.δ/τος 18/1989 (Α΄ 8), όπως αυτό εφαρμόζεται αναλόγως βάσει του άρθρου 15 παρ. 2 του ν. 3068/2002 (Α΄ 274), σε συνδυασμό με το άρθρο 4 παρ. 1 του ν. 702/1977 (Α΄ 268), εκτιμωμένων δε των περιστάσεων της υπόθεσης, να απαλλαγεί το καθ’ ου από τη δικαστική δαπάνη του αιτούντος, κατ’ άρθρο 4 παρ. 1 περ. στ΄ του ν. 702/1977, όπως τροποποιήθηκε από το άρθρο 50 του ν. 3659/2008 (Α΄ 77), σε συνδυασμό με το άρθρο 275 παρ. 1 εδ. ε΄ του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας (ν. 2717/1999, Α΄ 97).

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

 - Δέχεται την αίτηση ακύρωσης.

- Ακυρώνει την υπ αριθμ. πρωτ. 2019/9285/18.5.2020 απόφαση του Συντονιστή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αιγαίου, που υπογράφεται με εντολή του από την Αναπληρώτρια Γενική Διευθύντρια της Διεύθυνσης Αστικής Κατάστασης, Μετανάστευσης και Κοινωνικών Υποθέσεων Νοτίου Αιγαίου.

- Αναπέμπει την υπόθεση στη Διοίκηση για νέα, νόμιμη κρίση αναφορικά με την επικινδυνότητα του αιτούντος για την δημόσια τάξη και ασφάλεια, κατόπιν ρητής συνεκτίμησης της διάρκειας της διαμονής του στη χώρα, του χρονικού διαστήματος που παρήλθε από την τέλεση του αδικήματος για το οποίο καταδικάστηκε, της συμπεριφοράς του κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα, της οικογενειακής του κατάστασης αλλά και της σταθερότητας των κοινωνικών, πολιτιστικών, επαγγελματικών, οικογενειακών και εν γένει βιοτικών του δεσμών με τη χώρα.

 
-  Διατάσσει την απόδοση στον αιτούντα του καταβληθέντος παραβόλου.

 
-  Απαλλάσσει το καθ’ ου από τα δικαστικά έξοδα του αιτούντος.

Η διάσκεψη του Δικαστηρίου έγινε με τη χρήση υπηρεσιακών ηλεκτρονικών μέσων στις 15-3-2024 και η απόφαση δημοσιεύτηκε στο ακροατήριο του σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στις 17 Απριλίου 2024.

Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΕΙΣΗΓΗΤΗΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΔΟΥΒΗ ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

 

 ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΚΡΙΜΙΤΖΑ

 

ΜΠρΑθ 1222/2023 Απόρριψη αίτησης ασφαλιστικών μέτρων ΟΣΔ συγγενικών δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας ως μη νόμιμης

 

 Επιδίκαση της εύλογης αμοιβής του άρθρου 49 § 1 του ν. 2121/1993 με ασφαλιστικά μέτρα προβλέπεται, με τη διάταξη του άρθρου 22 § 7 εδ. α΄ του ν. 4481/2017, μόνο στην περίπτωση διαφωνίας μεταξύ χρήστη και οργανισμού συλλογικής διαχείρισης ως προς το ύψος και τους όρους πληρωμής της ως άνω αμοιβής· αντιθέτως, ούτε στη συγκεκριμένη διάταξη αλλ’ ούτε και σε οποιαδήποτε άλλη διάταξη του δικαίου της πνευματικής ιδιοκτησίας και των συγγενικών δικαιωμάτων προβλέπεται προσωρινή επιδίκαση της ως άνω εύλογης αμοιβής στην περίπτωση που ο χρήστης αρνείται να προβεί στην καταβολή της αμοιβής αυτής για άλλους λόγους και όχι επειδή διαφωνεί με τον οργανισμό συλλογικής διαχείρισης ως προς το ύψος της και τους όρους πληρωμής της· μη επιτρεπτή η προσωρινή επιδίκαση εύλογης αμοιβής στην περίπτωση άρνησης εκ μέρους του χρήστη, της ίδιας της ύπαρξης υποχρέωσής του για καταβολή τέτοιας αμοιβής.

Απαγόρευση επιστροφής (απέλασης) αλλοδαπού εφόσον στη χώρα του δεν θα τύχει κατάλληλης ιατρικη περίθαλψης

 Σημαντική απόφαση του ΔΕΕ : υπόθεση C-69/21 | Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid (Απομάκρυνση – Φαρμακευτική κάνναβη) που είναι χρήσιμη και σε ακυρωτικές υποθέσεις αλλοδαπών: 

Δεν επιτρέπεται η απομάκρυνση υπηκόου τρίτης χώρας ο οποίος πάσχει από σοβαρή ασθένεια αν, ελλείψει κατάλληλης αγωγής στη χώρα προορισμού, αυτός διατρέχει τον κίνδυνο να εκτεθεί σε ταχεία, σημαντική και μη αναστρέψιμη επιδείνωση του πόνου που συνδέεται με την ασθένειά του.

Κατάθεση αίτησης ανανέωσης άδειας διαμονής σε αναρμόδια υπηρεσία - Υποχρέωση παραπομπής - Ακύρωσης απορριπτικ΄ςη απόφασης διοίκησης

 Το Δικαστήριο δέχεται ότι το άρ. 4 του Κωδικα Διοικητικής Διαδικασίας εφαρμόζεται και στις αιτήσεις ανανέωσης αδειών διαμονής. Άρα αίτηση ανανέωσης άδειας διαμονής που κατατίθεται σε κατά τόπο αναρμόδια υπηρεσία, δεν θα πρέπει να απορρίπτεται, αλλά να παραπέμπεται στην αρμόδια υπηρεσία. Το Δικαστήριο ακυρώνει συνεπώς απορριπτική απόφαση ΔΑΜ που απέρριψε λόγω κατάθεσης αίτησης σε αναρμόδια υπηρεσία.

==================================================

Αριθμός απόφασης ΑΔ15/2022

ΑΚΔ: ΑΚΥ33/2019

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΣΥΡΟΥ

Τμήμα 2ο Τριμελές

Ακυρωτική Διαδικασία

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του, στις 15 Νοεμβρίου 2021, με δικαστές τους: Μαρία Ζιάκα, Πρόεδρο Πρωτοδικών Δ.Δ., Μιχαήλ Πιερρουτσάκο και Aνδρέα Ασημακόπουλο, Πρωτοδίκες Δ.Δ., και γραμματέα την Αικατερίνη Αντωνοπούλου, δικαστική υπάλληλο,
 για να δικάσει την αίτηση ακύρωσης, με ημερομηνία κατάθεσης 8-11-2019,
 του ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ   υπηκόου Αλβανίας, κατοίκου Πειραιά Αττικής  ), ο οποίος παραστάθηκε δια του πληρεξουσίου δικηγόρου του Ιωάννη Ιακώβου Παραδείση, ο οποίος ανακάλεσε την από 12.11.2021 δήλωση, κατ’ άρθρο 133 παρ. 2 του Κ.Δ.Δ.,
 κατά του Υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου, ο οποίος δεν παραστάθηκε.
Κατά τη δημόσια συζήτηση που ακολούθησε, το Δικαστήριο άκουσε τον εισηγητή της υπόθεσης Ανδρέα Ασημακόπουλο, Πρωτοδίκη Δ.Δ., ο οποίος διάβασε την έκθεσή του.

Μετά τη δημόσια συνεδρίαση, το Δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη.
Αφού μελέτησε τα σχετικά έγγραφα,
 σκέφθηκε κατά τον νόμο
 1.Επειδή, με την κρινόμενη αίτηση ακύρωσης για την άσκηση της οποίας καταβλήθηκε το νόμιμο παράβολο (βλ. το 306999320950 0107 0085 e-παράβολο της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων του Υπουργείου Οικονομικών μετά του οικείου αποδεικτικού πληρωμής του), ο αιτών ζητεί παραδεκτώς την ακύρωση της υπ’ αριθμ. πρωτ. 8269/Αρ.φακέλου29400/26.7.2019 απόφασης του Συντονιστή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αιγαίου. Με την τελευταία απόφαση απορρίφθηκε η υπ’ αριθμ. 6154/19.7.2018 αίτηση του αιτούντος για ανανέωση της άδειας διαμονής του και του επιβλήθηκε το μέτρο της οικειοθελούς αναχώρησης από τη Χώρα.

 2.Επειδή, στο άρθρο 2 του ν. 4018/2011 (Α΄ 215) ορίστηκε ότι: «1. Η αρμοδιότητα των Δήμων της Χώρας για την παραλαβή των αιτήσεων πολιτών τρίτων χωρών για τη χορήγηση ή την ανανέωση άδειας διαμονής… μεταφέρεται στις Υπηρεσίες Αλλοδαπών και Μετανάστευσης των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων, στη χωρική αρμοδιότητα των οποίων αυτοί υπάγονται. Με αποφάσεις των Υπουργών Εσωτερικών και Οικονομικών, που δημοσιεύονται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, καθορίζονται, τα σημεία υποδοχής, όπου κατατίθενται οι αιτήσεις των πολιτών τρίτων χωρών για τη χορήγηση και την ανανέωση της άδειας διαμονής τους… Για τις υπηρεσίες των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων οι αποφάσεις εκδίδονται ύστερα από αιτιολογημένη γνώμη του οικείου Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης και με αυτές καθορίζονται τα σημεία υποδοχής, ανά νομό ή νομαρχία, καθώς και η ημερομηνία κατά την οποία μεταφέρονται στις Υπηρεσίες Αλλοδαπών και Μετανάστευσης των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων, που ορίζονται ως σημεία υποδοχής, οι σχετικές αρμοδιότητες των οικείων Δήμων. Ως σημείο υποδοχής ορίζεται η οικεία Διεύθυνση ή Τμήμα Αλλοδαπών και Μετανάστευσης, που εδρεύει σε κάθε νομό της Αποκεντρωμένης Διοίκησης… 2. Οι Υπηρεσίες Αλλοδαπών και Μετανάστευσης, οι οποίες ορίζονται ως σημεία υποδοχής με τις αποφάσεις της προηγούμενης παραγράφου και από την κατά περίπτωση οριζόμενη σε αυτές ημερομηνία, αναλαμβάνουν πέραν των λοιπών αρμοδιοτήτων τους… ιδίως : α. την παραλαβή των αιτήσεων για τη χορήγηση ή την ανανέωση των αδειών διαμονής ή άλλων εγγράφων νόμιμης διαμονής. β. την αναζήτηση δικαιολογητικών μέσω ηλεκτρονικής διασύνδεσης, εφόσον υφίσταται τέτοια δυνατότητα, από τρίτους φορείς για τη συμπλήρωση των φακέλων των αιτήσεων. γ… 3. Από την ημερομηνία που ορίζεται, κατά περίπτωση, στις αποφάσεις της παραγράφου 1 του παρόντος άρθρου, οι Δήμοι που εδρεύουν στον αντίστοιχο νομό παύουν να υποδέχονται πολίτες τρίτων χωρών για θέματα αδειών διαμονής και παραδίδουν, με πρωτόκολλο παράδοσης - παραλαβής, στην ορισθείσα ως αρμόδια προς τούτο υπηρεσία, τους φακέλους που βρίσκονται σε εκκρεμότητα… 4…». Κατ’ επίκληση της ως άνω εξουσιοδοτικής διάταξης του άρθρου 2 παρ. 1 του ν. 4018/2011 εξεδόθη η 34547/2013 (ΦΕΚ Β 1785/2013) κοινή υπουργική απόφαση (Κ.Υ.Α.), με το άρθρο 1 της οποίας ορίστηκε ως σημείο υποδοχής (Υπηρεσία μιας στάσης), μεταξύ άλλων, η Διεύθυνση Αλλοδαπών και Μετανάστευσης Νοτίου Τομέα, Πειραιώς και Νήσων Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής.

 3.Επειδή, περαιτέρω στην παράγραφο 2 του άρθρου 9 του ν. 4251/2014 (ΦΕΚ 80 Α΄) ορίζεται ότι: «2. Οι αιτήσεις για την ανανέωση των αδειών διαμονής κατατίθενται στην υπηρεσία μιας στάσης της αρμόδιας Διεύθυνσης της Αποκεντρωμένης Διοίκησης του τόπου διαμονής του αιτούντος ή στην αρμόδια Διεύθυνση του Υπουργείου Εσωτερικών, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 2 του ν. 4018/2011. …». Εξάλλου στον κυρωθέντα με το άρθρο πρώτο του ν. 2690/1999 (Α΄ 45) Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας ορίζεται στην παράγραφο 1 του άρθρου 4, ότι: «1. α. Οι δημόσιες υπηρεσίες, οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης και τα νομικά πρόσωπα δημόσιου δικαίου, όταν υποβάλλονται αιτήσεις, οφείλουν να διεκπεραιώνουν τις υποθέσεις των ενδιαφερομένων και να αποφαίνονται για τα αιτήματά τους μέσα σε προθεσμία πενήντα (50) ημερών, … Αν η αίτηση υποβληθεί σε αναρμόδια υπηρεσία, η υπηρεσία αυτή οφείλει, μέσα σε τρεις (3) ημέρες, να τη διαβιβάσει στην αρμόδια και να γνωστοποιήσει τούτο στον ενδιαφερόμενο. …».

 4.Επειδή, στην προκείμενη περίπτωση, από τα στοιχεία της δικογραφίας προκύπτουν τα εξής: O αιτών, υπήκοος Αλβανίας, κάτοχος του υπ’ αριθμ. BJ244059 διαβατηρίου εκδόσεως Αλβανίας λήξεως 1.4.2020, κατέθεσε την υπ’ αριθμ. πρωτ. 6154/19.7.2018 αίτησή του, μετά των συνημμένων δικαιολογητικών, στο τμήμα αστικής κατάστασης, μετανάστευσης και κοινωνικής ένταξης Κυκλάδων στην Ερμούπολη Σύρου της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Νοτίου Αιγίου, με την οποία αιτήθηκε την ανανέωση της άδειας διαμονής που κατείχε σύμφωνα με την υπ’ αριθμ. πρωτ. Φ29400/7524/4.10.2017 απόφαση του ιδίου ως άνω τμήματος της ιδίας Αποκεντρωμένης Διοίκησης. Με την ήδη προσβαλλόμενη απόφαση απορρίφθηκε το ως άνω αίτημά του με το σκεπτικό ότι «όπως προκύπτει από την υπεύθυνη δήλωση/εξουσιοδότηση, την καρτέλα ενσήμων και το εκκαθαριστικό της εφορίας ο εν θέματι είναι κάτοικος Πειραιά. Σύμφωνα με το άρθρο 9 παρ. 2 του Ν. 4251/2014, “Oι αιτήσεις για ανανέωση αδειών διαμονής κατατίθενται στην υπηρεσία… του τόπου διαμονής του αιτούντος…”», και περαιτέρω επιβλήθηκε εις βάρος του το μέτρο της οικειοθελούς αναχώρησης από τη Χώρα.

 5.Επειδή, ήδη, με την κρινόμενη αίτηση, και με το επ’ αυτής νομίμως κατατεθέν στις 17.11.2021 υπόμνημα, ο αιτών ζητεί την ακύρωση της ανωτέρω πράξης, προβάλλοντας, μεταξύ άλλων, ότι εφόσον η υπηρεσία, στην οποία κατατέθηκε η εν λόγω αίτησή του, ήτοι το τμήμα αστικής κατάστασης, μετανάστευσης και κοινωνικής ένταξης Κυκλάδων στην Ερμούπολη Σύρου της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Νοτίου Αιγίου, ήταν αναρμόδιο για να προβεί στην εξέτασή της, λόγω του ότι ο αιτών ήταν κάτοικος Πειραιά, έπρεπε να τη διαβιβάσει στην αρμόδια κατά τόπο υπηρεσία σύμφωνα με την διάταξη του άρθρου 4 παρ. 1 περ. α΄ του Κ.Διοικ.Διαδ. και όχι να την απορρίψει για τον λόγο αυτό.

 6.Eπειδή, με τα δεδομένα αυτά και σύμφωνα με τις διατάξεις που προαναφέρθηκαν, το Δικαστήριο κρίνει ότι μη νομίμως απορρίφθηκε η αίτηση του αιτούντος για ανανέωση της άδειας διαμονής του διότι σε περίπτωση, όπως εν προκειμένω, κατά την οποία η αρμόδια καθ’ύλην υπηρεσία, στην οποία κατατίθεται αίτημα ανανέωσης άδειας διαμονής αλλοδαπού, διαπιστώσει ότι κατά τόπο αρμόδια είναι αντίστοιχη υπηρεσία άλλης Αποκεντρωμένης Διοίκησης, στην περιφέρεια της οποίας, όπως προκύπτει από τα δικαιολογητικά του εν θέματι αλλοδαπού έχει τον τόπο διαμονής του, οφείλει, κατ’ άρθρο 4 παρ. 1 περ. α΄ του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας, να παραπέμψει την εκκρεμή αίτηση στην εν λόγω αρμόδια κατά τόπο Αρχή, και όχι να την απορρίψει για τον λόγο αυτό. Ενόψει αυτών, εφόσον εν προκειμένω διαπιστώθηκε από το τμήμα αστικής κατάστασης, μετανάστευσης και κοινωνικής ένταξης Κυκλάδων στην Ερμούπολη Σύρου της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Νοτίου Αιγίου ότι ο αιτών, βάσει των υποβληθέντων από αυτόν δικαιολογητικών, δεν διέμενε, κατά τον χρόνο υποβολής της υπ’ αριθμ. 6154/19.7.2018 αίτησής του για ανανέωση της άδειας διαμονής του, σε τόπο της χωρικής του αρμοδιότητας, αλλά στον Πειραιά, όφειλε, κατ’ άρθρο 4 παρ. 1 περ. α΄ του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας, να παραπέμψει την εν λόγω αίτηση στην αρμόδια για την παραλαβή της και περαιτέρω εξέτασή της Διεύθυνσης Αλλοδαπών και Μετανάστευσης Νοτίου Τομέα, Πειραιώς και Νήσων της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής, και όχι να την απορρίψει. Κατόπιν τούτων και δεδομένου ότι ζητήματα αναγόμενα στην αρμοδιότητα του εκδόσαντος την προσβαλλόμενη με την αίτηση ακύρωσης πράξη είναι εξεταστέα και αυτεπαγγέλτως (βλ. ΣτΕ 787/2016, 552/2008, 3263/2000 7μ.), το Δικαστήριο κρίνει ότι η προσβαλλόμενη υπ’ αριθμ. πρωτ. 8269/Αρ.φακέλου29400/26.7.2019 απόφαση του Συντονιστή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αιγαίου, τυγχάνει ακυρωτέα. Περαιτέρω, η υπόθεση πρέπει να αναπεμφθεί στη Διοίκηση προκειμένου να προβεί στις απαιτούμενες εκ του νόμου ενέργειες (παραπομπή της 6154/19.7.2918 αίτησης του αιτούντος στην αρμόδια αρχή). Τέλος, πρέπει να αποδοθεί στον αιτούντα το καταβληθέν παράβολο, κατ’ άρθρο 36 παρ. 4 εδ. α΄ του π.δ/τος 18/1989, ενώ δεν καταλογίζονται σε βάρος του καθ’ου τα δικαστικά έξοδα του αιτούντος, κατ’ εκτίμηση των περιστάσεων, κατ’ άρθρο 275 παρ.1 εδ. τελ. του Κ.Δ.Δ., [που εφαρμόζεται αναλόγως, κατ’ άρθρο 4 παρ. 1 περ. στ΄ του ν. 702/1977 (ΦΕΚ Α΄ 268), όπως η περ. αυτή προστέθηκε με το άρθρο 50 του ν. 3659/2008 (ΦΕΚ Α΄ 77)]. 
ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ
 Δέχεται την αίτηση. 
Ακυρώνει την υπ αριθμ. πρωτ. 8269/Αρ.φακέλου29400/26.7.2019 απόφαση του Συντονιστή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αιγαίου.
Αναπέμπει την υπόθεση στη Διοίκηση, προκειμένου να προβεί στις κατά το σκεπτικό νόμιμες ενέργειες.
 Διατάσσει την απόδοση του παραβόλου στον αιτούντα.
 Η διάσκεψη του δικαστηρίου έγινε στη Σύρο την 1.3.2022 και η απόφαση δημοσιεύθηκε στο ακροατήριό του σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στις 16-3-2022.
 Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΕΙΣΗΓΗΤΗΣ
 ΜΑΡΙΑ ΖΙΑΚΑ ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
 Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
 ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ
 

Αντίθετη προς το Σύνταγμα η διάταξη του άρθ. 72 § 1 ΚωδΔικ περί αυξημένης δικηγορικής αμοιβής για σύνταξη επιταγής προς πληρωμή ΜΠρΧαλκ 135/2021

 

Επιτέλους μια απόφαση που ταυτίζεται με την κοινή λογική:   " η θέσπιση υψηλής ελάχιστης νόμιμης δικηγορικής αμοιβής για τη σύνταξη επιταγής προς εκτέλεση δεν είναι πρόσφορη για την επίτευξη του ως άνω επιδιωκόμενου σκοπού, καθόσον η κατ’ άρθρο 924 ΚΠολΔ σύνταξη και επίδοση επιταγής προς εκτέλεση δεν προϋποθέτει προηγούμενη όχληση του οφειλέτη, άρα η κατ’ άρθρο 72 παρ. 1 ν. 4194/2013 αυξημένη δικηγορική αμοιβή δεν «επιβαρύνει» (κατά την έννοια των άρθρων 932, 975 ΚΠολΔ) εν τέλει μόνο το δύστροπο καθ’ ου η εκτέλεση, όπως έχει καθιερωθεί να αποδίδεται ως η ratio της ως άνω διάταξης, αλλά ακόμη και εκείνον που είτε είχε την πρόθεση να συμμορφωθεί προς την εκτελεστή δικαστική απόφαση, χωρίς την άσκηση ένδικων βοηθημάτων, αλλά δεν πρόλαβε, για οποιοδήποτε λόγο, να ικανοποιήσει το δανειστή πριν την επίδοση της επιταγής, είτε αδυνατεί για αντικειμενικούς λόγους (π.χ. οικονομική αδυναμία) να συμμορφωθεί. Δηλαδή ο οικονομικά αδύναμος οφειλέτης ή εκείνος, που απλά δεν πρόλαβε να ικανοποιήσει το δανειστή πριν την επίδοση της επιταγής, ούτε ενθαρρύνεται ούτε αποθαρρύνεται με την ελεγχόμενη διάταξη, διότι πολύ απλά δεν μπορεί να πράξει αλλιώς, δεν έχει δυνατότητα εναλλακτικής συμπεριφοράς. Περαιτέρω το ως άνω μέτρο κρίνεται μη αναγκαίο για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού, στο βαθμό που το ίδιο αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί με ηπιότερα μέσα, με τη θέσπιση π.χ. ενός πλαισίου, εντός του οποίου μπορεί να κυμανθεί η - έχουσα με τον τρόπο αυτό χαρακτήρα ποινής - δικηγορική αμοιβή, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις που προαναφέρθηκαν, ήτοι στις ποινές τάξης του άρθρου 205 ΚΠολΔ και στις χρηματικές ποινές των άρθρων 946, 947, 950 ΚΠολΔ (που πάντως προϋποθέτουν προηγούμενη επίδοση επιταγής προς εκτέλεση και δυστροπία). Τέλος, η προαναφερόμενη διάταξη του άρθρου 72 παρ. 1 του ν. 4194/2013 κρίνεται μη αναλογική εν στενή έννοια, διότι δεν τελεί σε εσωτερική αλληλουχία και συνάφεια προς τον επιδιωκόμενο σκοπό, καθώς η «βλάβη» του καθ’ ου η εκτέλεση, δηλαδή η οικονομική του επιβάρυνση, ως μέτρο αποθάρρυνσης της μη άμεσης συμμόρφωσής του προς τη δικαστική απόφαση, συνδέεται και καταλήγει να είναι «ωφέλεια», όχι του Ελληνικού Δημοσίου, για την απασχόληση των δικαστηρίων, ή του ίδιου του επισπεύδοντος, για την καθυστερημένη ικανοποίηση της αξίωσής του (σκοπός που υπηρετείται άλλωστε σε περίπτωση χρηματικής οφειλής με τους τόκους υπερημερίας και επιδικίας), αλλά του πληρεξουσίου δικηγόρου του επισπεύδοντος, και μάλιστα υπέρμετρη, με τη θέσπιση δικαιώματος λήψης αμοιβής για μια υπηρεσία, που στην ελεγχόμενη περίπτωση της σύνταξης επιταγής είναι (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων που μπορούν να αντιμετωπιστούν με τη διάταξη του άρθρου 58 ν. 4194/2013) εύκολη και σύντομη."

 

=================================

ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΧΑΛΚΙΔΑΣ

ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ

ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ 135/2021

(Ειδική διαδικασία περιουσιακών διαφορών)

ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΧΑΛΚΙΔΑΣ

Συγκροτήθηκε από τη Δικαστή Μαρίνα Καυκούλα, Πρωτοδίκη, η οποία ορίστηκε από την Πρόεδρο Πρωτοδικών Χαλκίδας, και από τη Γραμματέα Φωτεινή Μυστριώτη.

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του, την 10η Ιουνίου 2021, για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:

ΤΟΥ ΑΝΑΚΟΠΤΟΝΤΟΣ: Του υπό ειδική εκκαθάριση πιστωτικού ιδρύματος με την επωνυμία «...» και με το διακριτικό τίτλο «...», που εδρεύει στη Χαλκίδα του Δήμου Χαλκιδέων Εύβοιας (οδός ... αριθ. ...), με Α.Φ.Μ. ... και το οποίο τέθηκε σε ειδική εκκαθάριση με την υπ’ αριθ. .../2/8.12.2013 (Φ.Ε.Κ. .../8.12.2013) απόφαση της Επιτροπής Πιστωτικών και Ασφαλιστικών Θεμάτων της Τράπεζας της Ελλάδος και, δυνάμει της υπ’ αριθ. .../1/4.4.2016 απόφασης της ίδιας Επιτροπής (Φ.Ε.Κ. .../5.4.2016), εκπροσωπείται νόμιμα από τον Ειδικό Εκκαθαριστή αυτού εταιρεία με την επωνυμία «...» και με τον διακριτικό τίτλο «... Α.Ε.», με Α.Φ.Μ. ..., που εδρεύει στο Αμαρούσιο Αττικής (οδός ...) και εκπροσωπείται νόμιμα, το οποίο παραστάθηκε διά της πληρεξούσιας δικηγόρου του Ευαγγελίας Ξυπνητού, που κατέθεσε προτάσεις και προσκόμισε το υπ’ αριθ. .../9.6.2021 γραμμάτιο προκαταβολής εισφορών και ενσήμων του Δ.Σ. Ναυπλίου.

ΤΩΝ ΚΑΘ’ ΩΝ Η ΑΝΑΚΟΠΗ: 1) ... ... του ..., δικηγόρου, κατοίκου Αθηνών (οδός ... αριθ. ...), με Α.Φ.Μ. ... και 2) ... χήρας ... ..., το γένος ... ..., κατοίκου Πεντέλης Αττικής, με Α.Φ.Μ. ..., οι οποίοι παραστάθηκαν διά της πληρεξούσιας δικηγόρου τους Βασιλικής Νταντάκου, που κατέθεσε προτάσεις και προσκόμισε το υπ’ αριθμό .../18.6.2021 γραμμάτιο προκαταβολής εισφορών και ενσήμων του Δ.Σ.Χαλκίδας.

Το ανακόπτον ζητεί να γίνει δεκτή η από 14.4.2021 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης την 15η.4.2021 στη Γραμματεία του Δικαστηρίου τούτου γενικό .../2021 και ειδικό .../2021 ανακοπή, η οποία προσδιορίστηκε να συζητηθεί κατά την αναφερόμενη στην αρχή της παρούσας απόφασης δικάσιμο, γράφτηκε στο πινάκιο και εκφωνήθηκε κατά τη σειρά της από αυτό, τηρούμενων των όσων ορίζονται στην Κ.Υ.Α. με αριθμό ΔΙα/Γ.Π.οικ. 35169/2021 (Φ.Ε.Κ. Β' 2366/5.6.2021) «Έκτακτα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας από τον κίνδυνο περαιτέρω διασποράς του κορωνοϊού COVID-19 στο σύνολο της Επικράτειας για το διάστημα από τη Δευτέρα, 7 Ιουνίου 2021 και ώρα 6:00 έως και τη Δευτέρα, 14 Ιουνίου 2021 και ώρα 6:00».

Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων ανάπτυξαν τους ισχυρισμούς τους και ζήτησαν να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα πρακτικά και στις έγγραφες προτάσεις που κατέθεσαν.

ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Με την υπό κρίση ανακοπή, και για τους λόγους που εκθέτει σ’ αυτή, το ανακόπτον νομικό πρόσωπο ζητεί να ακυρωθεί α) η επιδοθείσα σ’ αυτό από τους καθ’ ων η ανακοπή, την 12η.4.2021, από 9.4.2021 επιταγή προς εκτέλεση, που έχει γραφεί κάτω από αντίγραφο του πρώτου υπ’ αριθμό 30/2020 απογράφου της εκδοθείσας κατά την τακτική διαδικασία υπ’ αριθμό 203/2020 απόφασης του Μονομελούς Εφετείου Εύβοιας και β) κάθε πράξη της διαδικασίας της αναγκαστικής εκτέλεσης, που επισπεύδεται σε βάρος του ανακόπτοντος με την ίδια δικαστική απόφαση. Επίσης, το ανακόπτον ζητεί να καταδικαστούν οι καθ’ ων η ανακοπή στην καταβολή των δικαστικών του εξόδων.

Με αυτό το περιεχόμενο και αίτημα, η ανακοπή παραδεκτά εισάγεται να συζητηθεί ενώπιον του καθ’ ύλην και κατά τόπο αρμόδιου Δικαστηρίου τούτου (άρθρα 584 και 933 παρ.1 και 3 εδ.α' ΚΠολΔ) κατά την ειδική διαδικασία των περιουσιακών διαφορών των άρθρων 614 επ. ΚΠολΔ (άρθρο 937 παρ.3 ΚΠολΔ), όπως τα προαναφερόμενα άρθρα 933 και 937 ισχύουν μετά την αντικατάστασή τους με την παρ.2 του άρθρου όγδοου του άρθρου 1 του ν. 4335/2015 (και όπως, ακολούθως, στην παρ.3 του άρθρου 933 προστέθηκε εδ.β' με την παρ.2 του άρθρου 207 του ν.4512/2018) και, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο ένατο παρ.3 του ν.4335/2015, εφαρμόζονται όταν η επίδοση της επιταγής προς εκτέλεση, επί της οποίας ερείδεται η επιχειρούμενη εκτελεστική διαδικασία, διενεργείται μετά την 1.1.2016, εκτός από το υπό το στοιχείο β' αναφερόμενο πιο πάνω αίτημά της (περί ακύρωσης κάθε πράξης της διαδικασίας της αναγκαστικής εκτέλεσης), το οποίο πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτο, γιατί είναι αόριστο, επειδή και η ανακοπή του άρθρου 933 ΚΠολΔ είναι ειδικότερη μορφή της ανακοπής του άρθρου 583 επ. ΚΠολΔ και πρέπει, επομένως, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 216 παρ.1, 583 και 585 ΚΠολΔ, να περιέχει και ορισμένο αίτημα, το οποίο είναι διαπλαστικό και συνίσταται στην για ορισμένους λόγους ακύρωση συγκεκριμένης πράξης της διαδικασίας της αναγκαστικής εκτέλεσης και όχι γενικά της διαδικασίας αυτής, η οποία αποτελείται από περισσότερες διαδικαστικές πράξεις (Π. Γέσιου-Φαλτσή, Δίκαιο Αναγκαστικής Εκτελέσεως, Γεν. Μέρος, έκδ. 1998, σελ. 626). Περαιτέρω, η ανακοπή, στην άσκηση της οποίας νομιμοποιούνται παθητικά οι καθ’ ων στρέφεται αυτή, αφού κατά τα εκτιθέμενα στο δικόγραφό της αυτοί είναι εκείνοι που επισπεύδουν την αναγκαστική εκτέλεση με την επίδοση εκ μέρους τους της ανακοπτόμενης επιταγής προς πληρωμή (βλ. Ι.Χαμηλοθώρη/Χ.Κλουκίνα/Θ. Κλουκίνα, Δίκαιο Αναγκαστικής εκτέλεσης, τόμ.1ος, έκδ. 2003, σελ. 316), ασκήθηκε εμπρόθεσμα, καθόσον από τα έγγραφα της δικογραφίας δεν προκύπτει η, μετά την επίδοση της ανακοπτόμενης επιταγής, διενέργεια άλλης πράξης εκτέλεσης (άρθρα 933 και 934 παρ.1 περ.α' ΚΠολΔ). Επομένως, πρέπει η ανακοπή να γίνει τυπικά δεκτή και ερευνηθεί περαιτέρω ως προς το παραδεκτό και το βάσιμο των λόγων της.

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 25 του θεσπισθέντος με το ν.3588/2007 Πτωχευτικού Κώδικα «1. Με επιφύλαξη της διάταξης του άρθρου 26», στο οποίο προβλέπονταν ρυθμίσεις για τους ενέγγυους πιστωτές, «από την κήρυξη της πτώχευσης αναστέλλονται αυτοδικαίως όλα τα ατομικά καταδιωκτικά μέτρα των πιστωτών κατά του οφειλέτη προς ικανοποίηση ή εκπλήρωση πτωχευτικών απαιτήσεών τους. Ιδίως απαγορεύεται η έναρξη ή συνέχιση της αναγκαστικής εκτέλεσης, η άσκηση αναγνωριστικών ή καταψηφιστικών αγωγών, η συνέχιση των δικών επ’ αυτών, η άσκηση ή εκδίκαση ένδικων μέσων, η έκδοση πράξεων διοικητικής ή φορολογικής φύσεως, ή η εκτέλεσή τους σε στοιχεία της πτωχευτικής περιουσίας. 2. Πράξεις κατά παράβαση κατά την παράγραφο 1 αναστολής είναι απολύτως άκυρες». Από 1.1.2021 άρχισε να ισχύει ο ν.4738/2020, στο άρθρο 265 του οποίου (σε συνδ. με το άρθρο 308 του ίδιο νόμου) ορίζεται ότι από 1.1.2021 καταργείται ο ν.3588/2007 και ότι «Όπου γίνεται αναφορά σε νόμο στον Πτωχευτικό Κώδικα, ν.3588/2007, νοείται ο παρών νόμος. Οι εκκρεμείς κατά τον χρόνο δημοσίευσης διαδικασίες του Πτωχευτικού κώδικα, ν.3588/2007, εξελίσσονται σύμφωνα με τις διατάξεις του». Στο δε άρθρο 100 παρ.1, 3 και 4 του ν.4738/2020 ορίζεται ότι «1. Με επιφύλαξη της παρ.3 του άρθρου 101 από την κήρυξη της πτώχευσης αναστέλλονται αυτοδικαίως όλα τα ατομικά καταδιωκτικά μέτρα των πτωχευτικών πιστωτών κατά του οφειλέτη προς ικανοποίηση ή εκπλήρωση πτωχευτικών απαιτήσεών τους. Ιδίως απαγορεύεται η έναρξη ή συνέχιση της αναγκαστικής εκτέλεσης, η άσκηση αναγνωριστικών ή καταψηφιστικών αγωγών, η συνέχιση των δικών επ’ αυτών, η άσκηση ή εκδίκαση ένδικων μέσων, η έκδοση πράξεων διοικητικής φύσεως, ή η εκτέλεσή τους σε στοιχεία της πτωχευτικής περιουσίας, 3. Ασφαλιστικά μέτρα των παρ.5 και 6 του άρθρου 46 του ν.4174/2013...αναστέλλονται κατά το μέρος .... 4. Πράξεις κατά παράβαση των αναστολών των παρ.1 και 3 είναι απολύτως άκυρες. Οι αναστολές των παρ.1 έως 3 δεν καταλαμβάνουν τα ατομικά καταδιωκτικά μέτρα των ομαδικών πιστωτών». Η παρ.3 του άρθρου 101 του ν.4738/2020, εξάλλου, υπό την επιφύλαξη της οποίας τελεί η εκ του άρθρου 100 του ίδιου νόμου οριζόμενη αναστολή των ατομικών καταδιώξεων, αφορά τους ενέγγυους πιστωτές, δηλαδή τους πιστωτές των οποίων οι απαιτήσεις εξασφαλίζονται με ειδικό προνόμιο ή εμπράγματη ασφάλεια επί συγκεκριμένου αντικειμένου της πτωχευτικής περιουσίας (άρθρο 96 παρ.1 περ. γ' του ν. 4738/2020 και άρθρο 21 παρ.1 περ. γ' του ν.3588/2007). Από τις ανωτέρω διατάξεις των άρθρων 25 του ν. 3588/2007 και 100 παρ. 1, 3 και 4 του ν. 4738/2020 προκύπτει με σαφήνεια ότι η προβλεπόμενη από αυτές αυτοδίκαιη αναστολή των ατομικών καταδιωκτικών μέτρων αφορά μόνο τους πτωχευτικούς πιστωτές και τις πτωχευτικές απαιτήσεις τους, με εξαίρεση τους ενέγγυους πιστωτές (ΜΕφΛάρ 186/2020 ΤΝΠ Ισοκράτης). Σύμφωνα δε με το άρθρο 96 παρ. 1 του ν.4738/2020 και την όμοιου περιεχομένου διάταξη του άρθρου 21 παρ.1 του προϊσχυοντος ν.3588/2007, «πτωχευτικός πιστωτής είναι εκείνος που κατά την κήρυξη της πτώχευσης έχει κατά του οφειλέτη γεννημένη και δικαστικά επιδιώξιμη χρηματική ενοχική απαίτηση». Επομένως, η αναστολή των ατομικών διώξεων δεν εφαρμόζεται ως προς τους ενέγγυους πιστωτές και ως προς τους πιστωτές εκείνους, των οποίων οι απαιτήσεις δημιουργήθηκαν μετά την κήρυξη της πτώχευσης. Οι τελευταίοι αυτοί πιστωτές διακρίνονται: α) στους ομαδικούς πιστωτές, οι οποίοι, σύμφωνα με το άρθρο 96 παρ.4 του ν.4738/2020, είναι εκείνοι των οποίων οι απαιτήσεις γεννήθηκαν ή ανάγονται σε χρόνο μετά την πτώχευση και προέρχονται από τη δραστηριότητα του συνδίκου ή του οφειλέτη (αν του έχει ανατεθεί από το πτωχευτικό δικαστήριο η διοίκηση της περιουσίας του) ή συνδέονται με τα στοιχεία της πτωχευτικής περιουσίας και β) στους μεταπτωχευτικούς πιστωτές, που είναι εκείνοι, οι απαιτήσεις των οποίων δημιουργήθηκαν μετά την κήρυξη της πτώχευσης, αλλά από τη δραστηριότητα του ίδιου του πτωχού οφειλέτη, ο οποίος δεν χάνει την δικαιοπρακτική ικανότητά του από το γεγονός ότι έχει κηρυχθεί σε κατάσταση πτώχευσης. Οι ομαδικοί πιστωτές στρέφονται προς ικανοποίηση των αξιώσεων τους κατά του συνδίκου, ενώ οι μεταπτωχευτικοί πιστωτές κατά του ίδιου του οφειλέτη, ενώ και οι πρώτοι και οι δεύτεροι δεν υπόκεινται στην πτωχευτική διαδικασία, αλλά μπορούν να εγείρουν αγωγή, να επιτύχουν εκτελεστό τίτλο και να προβούν σε εκτέλεση κατά τη διάρκεια της πτώχευσης, ικανοποιούνται δε οι μεν ομαδικοί από την πτωχευτική περιουσία, οι δε μεταπτωχευτικοί μόνο από την μεταπτωχευτική περιουσία, της δε πτωχευτικής περιουσίας μπορούν να επιληφθούν μόνο μετά το πέρας της πτώχευσης και εφόσον επήλθε σύγχυση μεταξύ πτωχευτικής και μεταπτωχευτικής περιουσίας (ΑΠ 521/2015, ΤΕφΠειρ 255/2011, ΜΕφΛάρ 250/2015, ΠΠρΘεσ 24336/2018, ΠΠρΘεσ 4288/2016, Λ. Κοτσίρη, Πτωχευτικό δίκαιο, έκδ. στ', σελ. 279, 282, 304, Ε. Περάκη, Πτωχευτικό δίκαιο, έκδ. 2010, σελ. 305). Εξάλλου, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 145 του ν.4261/2014 «1. Με την επιφύλαξη των διατάξεων του ν. 3458/2006 (Α' 94) και του άρθρου 142 του παρόντος νόμου α) Πιστωτικό ίδρυμα δεν δύναται να κηρυχθεί σε πτώχευση ούτε είναι δυνατόν να ανοίξει επ’ αυτού προπτωχευτική διαδικασία εξυγίανσης. β) Στην περίπτωση που ανακαλείται η άδεια λειτουργίας πιστωτικού ιδρύματος σύμφωνα με το άρθρο 8, αυτό τίθεται υποχρεωτικώς υπό ειδική εκκαθάριση με απόφαση της Τράπεζας της Ελλάδος... δ) Ο ειδικός εκκαθαριστής υπόκειται στον έλεγχο και την εποπτεία της Τράπεζας της Ελλάδος, η οποία δύναται να τον αντικαθιστά κατά πάντα χρόνο. Ο έλεγχος και η εποπτεία αποσκοπούν ενδεικτικά: α) Στην αποτελεσματική διαχείριση και ρευστοποίηση των περιουσιακών στοιχείων της εκκαθάρισης στο πλαίσιο της στρατηγικής που έχει καταρτισθεί από τον ειδικό εκκαθαριστή και έχει εγκριθεί από την Τράπεζα της Ελλάδος.... 2. Με απόφαση της Τράπεζας της Ελλάδος μπορεί να εξειδικεύονται οι όροι εφαρμογής του παρόντος άρθρου. Στην ειδική εκκαθάριση πιστωτικού ιδρύματος εφαρμόζονται συμπληρωματικώς και στο μέτρο που δεν αντίκεινται στο παρόν άρθρο, όπως αυτό εξειδικεύεται με την ανωτέρω απόφαση της Τράπεζας της Ελλάδος, οι διατάξεις του Πτωχευτικού Κώδικα ...». Το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο με τις ανωτέρω διατάξεις του άρθρου 145 του ν.4261/2014 είχε και το άρθρο 68 του ν. 3601/2007, στο άρθρο δε 166 παρ.1 και 2 του ν.4261/2014 (Φ.Ε.Κ. Α' 107/5.5.2014) ορίζεται ότι: «1. Από τη δημοσίευση του παρόντος νόμου καταργείται ο ν. 3601/2007 (Α' 178), και οποιαδήποτε υφιστάμενη αναφορά σε αυτόν, και στον παρόντα νόμο, νοείται στο εξής ως αναφορά στις αντίστοιχες διατάξεις του παρόντος νόμου, σύμφωνα με την αντιστοίχιση, όπως αυτή φαίνεται στο παράρτημα 1 του παρόντος νόμου ή του Κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 575/2013. 2. Οι κανονιστικές αποφάσεις, που έχουν εκδοθεί από Υπουργούς ή αρμόδιες αρχές, βάσει διατάξεων που καταργούνται δυνάμει της παραγράφου 1 του παρόντος άρθρου, εφόσον δεν αντίκεινται στις διατάξεις του παρόντος νόμου ή του Κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 575/2013, διατηρούνται σε ισχύ μέχρι την αντικατάστασή τους με νέες κανονιστικές αποφάσεις, εκδιδόμενες κατ’ εξουσιοδότηση του παρόντος νόμου». Περαιτέρω, στην, δυνάμει της εκ του άρθρου 68 παρ.2 του ν.3601/2007 και ταυτόσημης προς την παραπάνω εξουσιοδότηση του άρθρου 145 του ν.4261/2014 εκδοθείσα απόφαση (Κανονισμό) της Τράπεζας της Ελλάδος, που λήφθηκε στην Συνεδρίαση 21/2/4.11.2011 και δημοσιεύθηκε στο Φ.Ε.Κ. Β' 2498/4.11.2011, ορίζεται ότι: «Με την παρούσα ασκείται η κανονιστική αρμοδιότητα της Τράπεζας της Ελλάδος εκ του άρ. 68 παρ.2 ν. 3601/2007. Δεν καταστρώνεται αυτοδύναμη ρύθμιση για την ειδική εκκαθάριση πιστωτικού ιδρύματος, που θα κάλυπτε τα οικεία ζητήματα χωρίς ανάγκη προσφυγής στον Πτωχευτικό Κώδικα. Αντίθετα, εισάγονται ειδικότεροι κανόνες εκεί όπου απαιτείται, ενώ κατά τα λοιπά ισχύει βεβαίως η συμπληρωματική εφαρμογή του Πτωχευτικού Κώδικα. Η ειδική εκκαθάριση γίνεται αντιληπτή, διαφορετικά από ό,τι η πτώχευση, αποκλειστικά ως διαδικασία ρευστοποίησης της περιουσίας του πιστωτικού ιδρύματος». Από το συνδυασμό των προαναφερόμενων διατάξεων προκύπτει ότι τα πιστωτικά ιδρύματα, όπως το ανακόπτον, δεν κηρύσσονται σε πτώχευση, αλλά μπορεί να τεθούν σε κατάσταση ειδικής εκκαθάρισης η οποία, αντιθέτως με ό,τι συμβαίνει στην πτώχευση, γίνεται αντιληπτή αποκλειστικά ως συλλογική διαδικασία διοικητικής φύσεως, που κινείται από την εποπτεύουσα αρχή και όχι με πρωτοβουλία των πιστωτών και οδηγεί στη ρευστοποίηση της περιουσίας του πιστωτικού ιδρύματος. Λόγω δε του διαφορετικού σκοπού, ο οποίος επιδιώκεται με καθένα από τους παραπάνω θεσμούς, της ειδικής εκκαθαρίσεως και της πτωχεύσεως, συνισταμένου, επί μεν της πρώτης στην, με επίσπευση της εποπτεύουσας αρχής, ικανοποίηση, αποκλειστικώς διά της ρευστοποίησης της περιουσίας του πιστωτικού ιδρύματος, των πιστωτών ανάλογα με το ύψος των κατά του τελευταίου υφισταμένων απαιτήσεών τους, επί δε της δεύτερης στην, με πρωτοβουλία των πιστωτών, ικανοποίηση, όχι μόνο με τη ρευστοποίηση της περιουσίας του πτωχού, αλλά και με άλλα μέσα (σχέδιο αναδιοργάνωσης, σχέδιο εξυγίανσης άρθρα 107 και 99 ΠτΚ) ικανοποίηση αυτών, είναι δυνατή η συμπληρωματική, ευθεία και όχι αναλογική εφαρμογή επί της ειδικής εκκαθαρίσεως του άρθρου 145 του ν. 4261/14 των διατάξεων εκείνων του Πτωχευτικού Κώδικα, οι οποίες δεν αντίκειται στον επιδιωκόμενο με αυτή (ειδική εκκαθάριση) σκοπό, όπως αυτός, διαγραφόμενος από το ως άνω άρθρο εξειδικεύεται με τον, κατά τη σχετική εξουσιοδότηση του άρθρου 68 του ν.3601/2007 εγκριθέντα κανονισμό της Τράπεζας της Ελλάδας, μεταξύ δε των διατάξεων αυτών περιλαμβάνονται και οι διατάξεις του άρθρου 25 του προϊσχύοντος Πτωχευτικού Κώδικα και, συνακόλουθα, και οι όμοιου περιεχομένου πιο πάνω αναφερόμενες διατάξεις του άρθρου 100 του ν.4738/2020, που προβλέπουν την αυτοδίκαιη αναστολή, από την κήρυξη της πτωχεύσεως, των ατομικών καταδιωκτικών μέτρων των πιστωτών, κατά του οφειλέτη προς εκπλήρωση ή ικανοποίηση των πτωχευτικών απαιτήσεών τους, απαγγελλομένης της απολύτου ακυρότητας των κατά παράβαση της παραπάνω αναστολής επιχειρηθεισών πράξεων (ΑΠ 348/2020, ΑΠ 672/2019, ΑΠ 822/2015 ΤΝΠ Νόμος). Οι πιστωτές της εκκαθαρίσεως ταυτίζονται με τους πιστωτές της πτωχεύσεως, όπως αυτοί ορίζονται στις επίσης εφαρμοζόμενες επί της εκκαθαρίσεως πιστωτικού ιδρύματος διατάξεις των πιο πάνω αναφερόμενων άρθρων 21 του ν. 3588/2007 και ήδη 96 του ν.4738/2020 και, επομένως, ως τέτοιοι (δηλαδή ως πιστωτές της εκκαθαρίσεως) θεωρούνται εκείνοι, που διατηρούν κατά το χρόνο θέσεως του ιδρύματος στη διαδικασία της εκκαθαρίσεως, υπαρκτή, γεννημένη, δικαστικά επιδιώξιμη, ληξιπρόθεσμη ή μη, απαίτηση σε βάρος του υπό εκκαθάριση πιστωτικού ιδρύματος (ΑΠ 643/2020, ΑΠ 348/2020, ΑΠ 33/2020, ΑΠ 822/2015, ΑΠ 521/2015, ΤΕφΛάρ 167/2019, ΤΕφΛάρ 159/2016, ΤΝΠ Ισοκράτης). Αν, επομένως, η κατά του πιστωτικού ιδρύματος απαίτηση γεννήθηκε μετά τη θέση του σε καθεστώς εκκαθάρισης, δεν πρόκειται περί πιστωτή της εκκαθαρίσεως και δεν καταλαμβάνεται η επιδίωξη ικανοποίησης της απαίτησης αυτής από την προαναφερόμενη αυτοδίκαιη αναστολή, όπως ακριβώς ισχύει και για τον ομαδικό ή τον μεταπτωχευτικό πιστωτή.

Με τον πρώτο λόγο της ένδικης ανακοπής του το ανακόπτον πιστωτικό ίδρυμα ισχυρίζεται ότι με την υπ’ αριθμό .../2/8.12.2013 απόφαση της Επιτροπής Πιστωτικών και Ασφαλιστικών Θεμάτων (Ε.Π.Α.Θ.) της Τράπεζας της Ελλάδος (Φ.Ε.Κ. .../8.12.2013) ανακλήθηκε η άδεια λειτουργίας του, υπήχθη αυτό σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 68 του ν. 3601/2007 και ορίστηκε ειδικός εκκαθαριστής αυτού η εταιρεία με την επωνυμία «... Α.Ε.» και ακολούθως, με την υπ’ αριθ. .../1/4.4.2016 απόφαση της ίδιας Επιτροπής (Ε.Α.Π.Θ.) της Τράπεζας της Ελλάδος (Φ.Ε.Κ. .../5.4.2016) η αναφερόμενη πιο πάνω εταιρεία με την επωνυμία «...». Ότι μετά την υπαγωγή του σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης υπέβαλε αίτηση και εκδόθηκε η υπ’ αριθμό 399/2015 διαταγή πληρωμής του Δικαστή του Δικαστηρίου τούτου κατά του ... ... του ... και κατά της δεύτερης των καθ’ ων η υπό κρίση ανακοπή, οι οποίοι άσκησαν ανακοπή και πρόσθετους επ’ αυτής λόγους και ζήτησαν την ακύρωση της διαταγής πληρωμής. Ότι με την υπ’ αριθμό 502/2017 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκίδας απορρίφθηκε η ανακοπή και οι πρόσθετοι λόγοι της και οι ανακόπτοντες άσκησαν κατά της απορριπτικής απόφασης ενώπιον του Μονομελούς Εφετείου Εύβοιας την από 13.11.2017 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης γενικό και ειδικό .../.../16.11.2017 έφεσή τους, κατά τη διάρκεια της εκκρεμοδικίας της οποίας απεβίωσε ο εκκαλών ... ... του ... και η δίκη, μετά τη διακοπή της για το λόγο αυτό, επαναλήφθηκε από τη δεύτερη εκκαλούσα και από την ... ..., νομική σκέψη, πρέπει να απορριφθεί ως μη νόμιμος. Ειδικότερα, κατά τα εκτιθέμενα στην ιστορική βάση του λόγου αυτού πραγματικά περιστατικά, η απαίτηση, την οποία επιτάχθηκε με την προσβαλλόμενη επιταγή προς εκτέλεση να καταβάλει το ανακόπτον, δεν καταλαμβάνεται από την αναστολή των καταδιωκτικών μέτρων που ορίζει ο Πτωχευτικός Κώδικας και ισχύει και στην ειδική εκκαθάριση πιστωτικού ιδρύματος, αφού δεν υπήρχε αυτή (η απαίτηση) και ούτε βέβαια ήταν δικαστικώς επιδιώξιμη κατά το χρόνο που τέθηκε το ανακόπτον σε ειδική εκκαθάριση (8.12.2013), αλλά γεννήθηκε μεταγενέστερα με και από τη δημοσίευση της υπ’ αριθμό 203/2020 απόφασης του Μονομελούς Εφετείου Εύβοιας (14.8.2020). Συνακόλουθα, δεν πρόκειται για απαίτηση πιστωτή της εκκαθαρίσεως, αφού ως τέτοιος πιστωτής (ταυτιζόμενος με τον πιστωτή της πτώχευσης και καταλαμβανόμενος, επομένως, από την προαναφερόμενη αναστολή) θεωρείται εκείνος, που διατηρεί κατά το χρόνο θέσεως του ιδρύματος στη διαδικασία της εκκαθαρίσεως, υπαρκτή, γεννημένη και δικαστικά επιδιώξιμη απαίτηση σε βάρος του υπό εκκαθάριση πιστωτικού ιδρύματος. Επομένως, πρέπει να απορριφθεί ο πρώτος λόγος της ανακοπής ως μη νόμιμος.

Κατά το άρθρο 25 παρ.1 του Συντάγματος, όπως αυτό ισχύει μετά την αναθεώρηση του με το από 6/17.4.2001 Ψήφισμα της Ζ' Αναθεωρητικής Βουλής, ορίζεται ότι «οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας». Με τη διάταξη αυτή ο αναθεωρητικός νομοθέτης επέλεξε να κατοχυρώσει ρητά, από το όλο σύστημα των εγγυήσεων για τα επιτρεπτά όρια των επιβαλλόμενων στα ατομικά δικαιώματα νομοθετικών περιορισμών, την εγγύηση εκείνη που είναι γνωστή ως αρχή της αναλογικότητας. Απέκτησε έτσι ρητή συνταγματική υφή η αρχή αυτή, η οποία, ωστόσο, και προηγουμένως αναγνωριζόταν ως αρχή συνταγματικής ισχύος, που απορρέει από την ίδια την έννοια του κράτους δικαίου, αλλά και από την ουσία των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων, τα οποία, ως έκφραση της γενικότερης ελευθερίας του ατόμου, δεν πρέπει να περιορίζονται από την κρατική εξουσία περισσότερο από όσο είναι αναγκαίο για την προστασία των δημόσιων συμφερόντων. Η αρχή αυτή, υπό την έννοια του τηρητέου μέτρου της εύλογης αντιστάθμισης προσφοράς και οφέλους, που αποτελεί, όπως προαναφέρθηκε κανόνα συνταγματικής βαθμίδας, επενεργεί σε κάθε είδους κρατική δραστηριότητα, καθώς και όταν πρόκειται για αντικρουόμενα συμφέροντα στο πεδίο του ιδιωτικού δικαίου, αφού η έκταση της αρχής αυτής δεν περιορίζεται μόνο σε ορισμένες περιοχές του δικαίου, αλλά, όπως προαναφέρθηκε, και πριν από την ρητή συνταγματική της κατοχύρωση, διέτρεχε το σύνολο της έννομης τάξης και συνεπώς πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά την ερμηνεία και εφαρμογή οποιουδήποτε κανόνα δικαίου. Άλλωστε, με ρητή διατύπωση στο άρθρο 25 παρ.1 του Συντάγματος η θεσπιζομένη από την παράγραφο αυτή προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου ως ατόμου ισχύει και «στις σχέσεις των ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζει», και οριοθετείται έτσι η υποχρέωση και των αρμοδίων δικαιοδοτικών οργάνων, όταν επιλαμβάνονται της επίλυσης ιδιωτικών διαφορών, να τις επιλύουν κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να υπάρχει μια δίκαιη ισορροπία ανάμεσα στα αντιτιθέμενα συμφέροντα, με παράλληλη προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Συγκεκριμένα πρέπει, τα λαμβανόμενα μέτρα και οι έννομες συνέπειες, να είναι πρόσφορα (κατάλληλα) για την πραγμάτωση του επιδιωκόμενου σκοπού, αναγκαία, υπό την έννοια να συνιστούν μέτρο, το οποίο σε σχέση με άλλα δυνάμενα να ληφθούν μέτρα να επάγεται τον ελάχιστο δυνατό περιορισμό για τον διάδικο σε βάρος του οποίου απαγγέλλονται, και αναλογικά υπό στενή έννοια, δηλαδή να τελούν σε ανεκτή σχέση με τον επιδιωκόμενο σκοπό, προκειμένου η αναμενόμενη ωφέλεια να μην υπολείπεται της βλάβης που προκαλούν. Ενόψει τούτων, δεν καταλείπεται αμφιβολία ότι η ως άνω συνταγματική διάταξη, έστω και αν ρητά δεν αναφέρεται σ’ αυτή, απευθύνεται και στο δικαστή, όσον αφορά τις σχέσεις των διαδίκων, καθιερώνοντας αυτή ως δεσμευτική δικαιϊκή αρχή, όπως και άλλες τέτοιες αρχές που διατρέχουν το δίκαιο και είναι δεσμευτικές (αρχή του σεβασμού της αξίας του ανθρώπου, αρχή της δίκαιης δίκης κλπ.). Εξάλλου, η αρχή αυτή, ως διάχυτη στην έννομη τάξη, υπερβαίνει τα όρια της ρητής συνταγματικής κατοχύρωσής της, με την οποία πάντως αναδείχθηκε η σημασία της ως βασικής εγγύησης για την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων, οφείλει δε ο δικαστής κατά την ερμηνεία και την εφαρμογή των διατάξεων της κοινής νομοθεσίας, που άπτονται των δικαιωμάτων αυτών, να προστρέχει στο κρίσιμο για την όλη έννομη τάξη περιεχόμενο της συνταγματικής αρχής της αναλογικότητας, που όπως αναφέρθηκε απορρέει από την αρχή της ισότητας και την αρχή του κράτους δικαίου. Αποτελεί την αντίστροφη μορφή της απαγόρευσης της κατάχρησης δικαιώματος, όταν το ασκούμενο δικαίωμα υπερβαίνει τα ακραία όρια που θέτουν η καλή πίστη ή τα χρηστά ήθη, καθώς και ο οικονομικός και κοινωνικός σκοπός του δικαιώματος. Στην περίπτωση δε υπέρβασης της αρχής της αναλογικότητας πρόκειται για δυσαναλογία μέσου προς το σκοπό, δηλαδή το ασκούμενο δικαίωμα έχει απωλέσει την αναλογία του προς τον επιδιωκόμενο σκοπό και συνακόλουθα η άσκησή του είναι απαγορευμένη. Επομένως, όπως και η κατάχρηση δικαιώματος, που αποτελεί απαγορευτικό κανόνα, και οριοθετεί αρνητικά την άσκηση των δικαιωμάτων, έτσι και η αρχή της αναλογικότητας αποτελεί κανόνα δικαίου (γενική νομική αρχή), η οποία προσδιορίζει την τελολογική λειτουργία των πάσης φύσεως δικαιωμάτων και του ιδιωτικού δικαίου. Από τα ανωτέρω συνάγεται, ως γενική νομική αρχή, ότι η έννομη συνέπεια που είτε προβλέπεται από κανόνα δικαίου κατώτερης τυπικής ισχύος από εκείνες του Συντάγματος, είτε απαγγέλλεται από δικαστικό ή διοικητικό όργανο, πρέπει να τελεί, σε σχέση ανεκτής αναλογίας προς το αντίστοιχο πραγματικό, δηλαδή να μην υπερβαίνει τα όρια, όπως διαγράφονται από τα δεδομένα της κοινής πείρας και της κοινής περί δικαίου συνείδησης σε ορισμένο τόπο και χρόνο (ΟλΑΠ 9/2015, ΑΠ 934/2020, ΑΠ 642/2020, ΑΠ 1368/2019, στην ΤΝΠ Νόμος). Αποδέκτης της επιταγής για σεβασμό της αρχής της αναλογικότητας είναι ο κοινός νομοθέτης που θεσπίζει περιορισμό ατομικών δικαιωμάτων με νόμο, σύμφωνα με την υπέρ αυτού συνταγματική επιφύλαξη, σε αντιδιαστολή με το δικαστή, ο οποίος απλώς οφείλει να ελέγχει αν η αρχή αυτή έχει τηρηθεί και, σε αποφατική περίπτωση, να αρνείται την εφαρμογή του νόμου ως αντισυνταγματικού (ΟλΑΠ 6/2009 ΤΝΠ Νόμος). Η εν λόγω αρχή, η οποία κατατείνει στην εκλογίκευση των επαχθών παρεμβάσεων της κρατικής εξουσίας στα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη, παραβιάζεται όταν η συγκεκριμένη κρατική παρέμβαση δεν είναι: α) πρόσφορη για την επίτευξη του σκοπού που επιδιώκεται με αυτήν, β) αναγκαία για την επίτευξη του εν λόγω σκοπού, με την έννοια ότι το αυτό αποτέλεσμα δεν μπορεί να επιτευχθεί με ένα ανώδυνο ή ηπιότερο μέσο και γ) αναλογική εν στενή έννοια, δηλαδή να τελεί σε εσωτερική αλληλουχία προς τον επιδιωκόμενο σκοπό, ώστε η αναμενόμενη ωφέλεια να μην είναι ποιοτικά και ποσοτικά κατώτερη από τη βλάβη που προκαλείται (ΟλΑΠ 5/2013, ΟλΑΠ 271/2008, ΑΠ 1056//2020, ΑΠ 264/2020, στην ΤΝΠ Νόμος). Εξάλλου η κατά το άρθρον 4 παρ. 1 του ισχύοντος Συντάγματος ισότητα όλων των Ελλήνων έναντι του νόμου, η οποία αφορά όχι μόνον την εφαρμογή αλλά και τη θέσπιση του νόμου, περιορίζει τον νομοθέτη κατά την ρύθμιση των εννόμων σχέσεων των πολιτών και επιβάλλει σε αυτόν την υποχρέωση επί ουσιωδώς όμοιων πραγμάτων, σχέσεων ή καταστάσεων και κατηγοριών προσώπων να μη νομοθετεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να εισάγει εξαιρέσεις ή να κάνει εν γένει διακρίσεις. Επιπλέον αποκλείει από τον κοινό νομοθέτη τη δυνατότητα όμοιας ρύθμισης ανόμοιων περιπτώσεων, η οποία οδηγεί σε ανισότητες, όταν η όμοια ρύθμιση ανόμοιων περιπτώσεων δεν επιβάλλεται εκ λόγων γενικότερου κοινωνικού ή δημοσίου συμφέροντος (ΟλΑΠ 690/1983). Στην πραγματικότητα η αρχή της ισότητας των ανθρώπων είναι αρχή της ίσης μεταχείρισης των ανθρώπων και ίση μεταχείριση σημαίνει μεταχείριση χωρίς προσωπικές προκαταλήψεις και διακρίσεις, το σημείο αναφοράς δεν είναι πια κατ’ ανάγκη ο άνθρωπος καθ’ εαυτός, αλλά η υπό ρύθμιση ή κρίση περίπτωση. Η αρχή της ισότητας σημαίνει πια (θετικά) την επιταγή της απρόσωπης και αντικειμενικής κρίσης και (αποθετικά) την απαγόρευση κάθε αυθαίρετης διάκρισης, κάθε διάκρισης δηλαδή που στηρίζεται σε ανυπόστατα ή άσχετα κριτήρια και αγνοεί την ουσιώδη ομοιότητα των υπό ρύθμιση ή κρίση περιπτώσεων. Από την άλλη πλευρά απαγορεύεται η ίση μεταχείριση ουσιωδώς ανόμοιων περιπτώσεων, γιατί και αυτή αποτελεί στην πραγματικότητα αυθαίρετη μεταχείριση, αφού αγνοεί υφιστάμενα ή στηρίζεται σε ανυπόστατα ή άσχετα κριτήρια (Π. Δαγτόγλου, Ατομικά Δικαιώματα, τόμ. Β', αριθ. 1366, 1367). Η παραβίαση της αρχής της ισότητας ελέγχεται από τα δικαστήρια μέσα στον κύκλο της δικαιοδοσίας τους, ώστε να διασφαλίζεται η πραγμάτωση του κράτους δικαίου. Κατά τον έλεγχο αυτό, που είναι έλεγχος ορίων και όχι των κατ' αρχήν επιλογών ή του ουσιαστικού περιεχομένου των νομικών επιλογών ή του ουσιαστικού περιεχομένου των νομικών κανόνων, γίνεται αποδεκτό ότι ο κοινός νομοθέτης, ή η κατ' εξουσιοδότηση θεσμοθετούσα Διοίκηση, μπορεί βέβαια να ρυθμίσει με ενιαίο ή με διαφορετικό τρόπο τις ποικίλες πραγματικές προσωπικές καταστάσεις και σχέσεις, λαμβάνοντας υπόψη τις υφιστάμενες κοινωνικές, οικονομικές, επαγγελματικές ή άλλες, συνθήκες, που συνδέονται με καθεμιά από τις καταστάσεις ή σχέσεις αυτές, και στηριζόμενος πάνω σε γενικά και αντικειμενικά κριτήρια, που βρίσκονται σε συνάφεια προς το αντικείμενο της ρυθμίσεως, για την οποία εκάστοτε πρόκειται. Πρέπει, όμως, κατά την επιλογή των διαφόρων τρόπων ρύθμισης να κινείται μέσα στα όρια που διαγράφονται από την αρχή της ισότητας και τα οποία αποκλείουν τόσο την έκδηλη άνιση μεταχείριση, είτε με τη μορφή της εισαγωγής ενός καθαρά χαριστικού μέτρου ή ενός προνομίου μη συνδεόμενου προς αξιολογικά κριτήρια, είτε με τη μορφή της επιβολής μιας αδικαιολόγητης επιβάρυνσης ή της αφαίρεσης δικαιωμάτων που αναγνωρίζονται ή παρέχονται από προϋφιστάμενο ή συγχρόνως τιθέμενο γενικότερο κανόνα, όσο και την αυθαίρετη εξομοίωση διαφορετικών καταστάσεων ή την ενιαία μεταχείριση προσώπων που βρίσκονται κάτω από διαφορετικές συνθήκες, με βάση άλως τυπικά ή συμπωματικά ή άσχετα μεταξύ τους κριτήρια (ΑΕΔ 8/2019, ΑΠ 955/2020, ΑΠ 663/2019, ΑΠ 505/2019, στην ΤΝΠ Ισοκράτης). Περαιτέρω, στη διάταξη του άρθρου 72 παρ. 1 του ν. 4194/2013 (Κώδικας Δικηγόρων) ορίζεται: «Αμοιβή για σύνταξη επιταγής προς εκτέλεση. 1. Για τη σύνταξη επιταγής προς εκτέλεση τίτλων εκτελεστών η αμοιβή του δικηγόρου ορίζεται στο σύνολο της δικαστικής δαπάνης, όπως αυτή επιδικάστηκε από το δικαστήριο». Η ratio της ρύθμισης αυτής δεν εκφράζεται μεν πανηγυρικά στην Αιτιολογική Έκθεση του ν. 4194/2013, έχει όμως ήδη εντοπιστεί τόσο στη θεωρία όσο και στη νομολογία στη «βούληση του νομοθέτη να λειτουργήσει αυτή η διάταξη ως κίνητρο προς τον οφειλέτη να ικανοποιήσει τις αξιώσεις του δανειστή χωρίς την παρεμβολή της εκτελεστικής διαδικασίας και να αποφύγει την καταβολή σημαντικών ποσών ως αμοιβή της σύνταξης επιταγής προς εκτέλεση». Υπό το πρίσμα των ανωτέρω υποστηρίζεται, ότι «η αύξηση της νόμιμης δικηγορικής αμοιβής για τη σύνταξη της επιταγής προς πληρωμή αποβλέπει στην πάταξη της δυστροπίας στις οικονομικές συναλλαγές, της παρέλκυσης των δικών και της στρεψόδικης μη συμμόρφωσης προς τα επιτασσόμενα από τις δικαστικές αποφάσεις. Εντάσσεται δηλαδή σε μια σειρά από επανειλημμένες νομοθετικές παρεμβάσεις, που επιχειρήθηκαν με διάφορους νόμους μετά το έτος 2011 στην Ελλάδα, όπως π.χ. η αύξηση των ποινών τάξης του άρθρου 205 ΚΠολΔ από 150-880 σε 1.000 - 2.500 ευρώ με το ν. 4335/2015, η καθιέρωση αυστηρότερων επιταγών προς καλόπιστη διεξαγωγή της δίκης κατ' άρθρο 116 ΚΠολΔ επίσης με το ν. 4335/2015, η αύξηση του ανώτατου ορίου της χρηματικής ποινής των άρθρων 946, 947, 950 ΚΠολΔ από 5.900 σε 50.000 ευρώ με το ν. 3994/2011, η αύξηση του (ανώτατου) ορίου της χρηματικής ποινής των άρθρων 947 και 950 σε 100.000 ευρώ με το ν. 4335/2015, η καθιέρωση παραβολών προς άσκηση ενδίκου μέσου με τον ν. 4055/2012, η θέσπιση του ειδικού επιτοκίου επιδικίας προσαυξημένου κατά 2% και 3% κατά περίπτωση με τον ν. 4055/2012 (Π. Γιαννόπουλος, ΕΠολΔ 2017, σελ. 550, Σ. Σταματόπουλος, ΕλλΔνη 2018.389 επ.). Ωστόσο η ως άνω διάταξη του άρθρου 72 παρ. 1 ν. 4194/2013, στο μέτρο που με αυτή επιδιώκεται η ενθάρρυνση του οφειλέτη να ικανοποιήσει τις αξιώσεις του δανειστή χωρίς την παρεμβολή της εκτελεστικής διαδικασίας αντίκειται στο άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος, το οποίο, όπως εκτίθεται πιο πάνω στην αμέσως προηγούμενη μείζονα σκέψη της παρούσας απόφασης, διατρέχει το σύνολο της έννομης τάξης και συνεπώς πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά την ερμηνεία και εφαρμογή οποιουδήποτε κανόνα δικαίου. Ειδικότερα, η θέσπιση υψηλής ελάχιστης νόμιμης δικηγορικής αμοιβής για τη σύνταξη επιταγής προς εκτέλεση δεν είναι πρόσφορη για την επίτευξη του ως άνω επιδιωκόμενου σκοπού, καθόσον η κατ’ άρθρο 924 ΚΠολΔ σύνταξη και επίδοση επιταγής προς εκτέλεση δεν προϋποθέτει προηγούμενη όχληση του οφειλέτη, άρα η κατ’ άρθρο 72 παρ. 1 ν. 4194/2013 αυξημένη δικηγορική αμοιβή δεν «επιβαρύνει» (κατά την έννοια των άρθρων 932, 975 ΚΠολΔ) εν τέλει μόνο το δύστροπο καθ’ ου η εκτέλεση, όπως έχει καθιερωθεί να αποδίδεται ως η ratio της ως άνω διάταξης, αλλά ακόμη και εκείνον που είτε είχε την πρόθεση να συμμορφωθεί προς την εκτελεστή δικαστική απόφαση, χωρίς την άσκηση ένδικων βοηθημάτων, αλλά δεν πρόλαβε, για οποιοδήποτε λόγο, να ικανοποιήσει το δανειστή πριν την επίδοση της επιταγής, είτε αδυνατεί για αντικειμενικούς λόγους (π.χ. οικονομική αδυναμία) να συμμορφωθεί. Δηλαδή ο οικονομικά αδύναμος οφειλέτης ή εκείνος, που απλά δεν πρόλαβε να ικανοποιήσει το δανειστή πριν την επίδοση της επιταγής, ούτε ενθαρρύνεται ούτε αποθαρρύνεται με την ελεγχόμενη διάταξη, διότι πολύ απλά δεν μπορεί να πράξει αλλιώς, δεν έχει δυνατότητα εναλλακτικής συμπεριφοράς. Περαιτέρω το ως άνω μέτρο κρίνεται μη αναγκαίο για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού, στο βαθμό που το ίδιο αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί με ηπιότερα μέσα, με τη θέσπιση π.χ. ενός πλαισίου, εντός του οποίου μπορεί να κυμανθεί η - έχουσα με τον τρόπο αυτό χαρακτήρα ποινής - δικηγορική αμοιβή, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις που προαναφέρθηκαν, ήτοι στις ποινές τάξης του άρθρου 205 ΚΠολΔ και στις χρηματικές ποινές των άρθρων 946, 947, 950 ΚΠολΔ (που πάντως προϋποθέτουν προηγούμενη επίδοση επιταγής προς εκτέλεση και δυστροπία). Τέλος, η προαναφερόμενη διάταξη του άρθρου 72 παρ. 1 του ν. 4194/2013 κρίνεται μη αναλογική εν στενή έννοια, διότι δεν τελεί σε εσωτερική αλληλουχία και συνάφεια προς τον επιδιωκόμενο σκοπό, καθώς η «βλάβη» του καθ’ ου η εκτέλεση, δηλαδή η οικονομική του επιβάρυνση, ως μέτρο αποθάρρυνσης της μη άμεσης συμμόρφωσής του προς τη δικαστική απόφαση, συνδέεται και καταλήγει να είναι «ωφέλεια», όχι του Ελληνικού Δημοσίου, για την απασχόληση των δικαστηρίων, ή του ίδιου του επισπεύδοντος, για την καθυστερημένη ικανοποίηση της αξίωσής του (σκοπός που υπηρετείται άλλωστε σε περίπτωση χρηματικής οφειλής με τους τόκους υπερημερίας και επιδικίας), αλλά του πληρεξουσίου δικηγόρου του επισπεύδοντος, και μάλιστα υπέρμετρη, με τη θέσπιση δικαιώματος λήψης αμοιβής για μια υπηρεσία, που στην ελεγχόμενη περίπτωση της σύνταξης επιταγής είναι (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων που μπορούν να αντιμετωπιστούν με τη διάταξη του άρθρου 58 ν. 4194/2013) εύκολη και σύντομη. Και όλα αυτά βεβαίως ενώ με βάση άλλες διατάξεις (άρθρα 932, 975, 1007 ΚΠολΔ) τελικά η δυσανάλογη αυτή αμοιβή προφανώς θα μετακυλιστεί στον καθ’ ου η εκτέλεση και θα εισπραχθεί αναγκαστικώς μαζί με τα έξοδα του πλειστηριασμού από το πλειστηρίασμα. Εξάλλου, η ως άνω διάταξη του άρθρου 72 παρ. 1 του ν. 4194/2013, στο μέτρο που με αυτή το Κράτος παρεμβαίνει στην ιδιωτική οικονομία για να ορίσει τις ελάχιστες (νόμιμες) δικηγορικές αμοιβές, κρίνεται αντίθετη και στο άρθρο 4 παρ. 1 του Συντάγματος, αφού με τη ρύθμιση αυτή εξισώνονται και αντιμετωπίζονται με όμοιο τρόπο ουσιωδώς ανόμοιες περιπτώσεις καθ’ υπέρβαση των άκρων ορίων δίκαιης νομοθέτης, με αποτέλεσμα, ιδίως σε περιπτώσεις ολικής νίκης και ήττας, να επιβάλλονται στο διάδικο αδικαιολόγητες επιβαρύνσεις, με τη χρήση μάλιστα άσχετων κριτηρίων (καθορισμός της δικηγορικής αμοιβής όχι βάσει των χαρακτηριστικών της αντίστοιχης υπηρεσίας αλλά βάσει των αποδοτέων στο διάδικο εξόδων της κύριας δίκης), και να προκαλείται ανισότητα και έντονα άδικη μεταχείριση του διαδίκου, ο οποίος θα υποχρεωθεί να δαπανήσει για τη δικηγορική αμοιβή της πρώτης πράξης της αναγκαστικής εκτέλεσης το ίδιο ακριβώς ποσό με εκείνο που θα έχει υποχρεωτικά δαπανήσει για τη διεξαγωγή ολόκληρης της δίκης, ανεξάρτητα από το αν εν τέλει θα αποδοθεί από τον αντίδικό του η εν λόγω αμοιβή, κάτι που δεν είναι καθόλου βέβαιο. Αλλά και ο ηττηθείς διάδικος αντιμετωπίζεται με άνισο και άδικο τρόπο, αφού θα οφείλει στον αντίδικό του για μία και μόνη εύκολη και σύντομη ενέργεια, ήτοι τη σύνταξη της επιταγής, το ίδιο ακριβώς ποσό με εκείνο που θα οφείλει για τη διεξαγωγή όλης της δίκης. Ειδικότερα, το Κράτος, μέσω της διοικητικής θέσπισης ελάχιστων αμοιβών δικηγόρων, δικαστικών επιμελητών, μηχανικών κ.ο.κ. και υποχρέωσης καταβολής δικαστικού ενσήμου, υποχρεώνει το διάδικο να καταβάλει, είτε ως νικητής είτε ως ηττηθείς, για τα έξοδα που απαιτούνται για την απόκτηση του εκτελεστού τίτλου, μέσω της διεξαγωγής ολόκληρης της δίκης, τα οποία εκτός από την αμοιβή του πληρεξούσιου δικηγόρου - για εργασία μάλιστα πολύ ανώτερη από τη σύνταξη μιας επιταγής, τόσο επιστημονικά όσο και εξ απόψεως απαιτούμενου για κάθε είδους δικαστικές ενέργειες χρόνου περιλαμβάνουν και το δικαστικό ένσημο, την αμοιβή του πραγματογνώμονα, την αμοιβή του δικαστικού επιμελητή κλπ., το ίδιο ακριβώς ποσό με εκείνο που τον υποχρεώνει να καταβάλει για την αμοιβή αποκλειστικά και μόνο του δικηγόρου του επισπεύδοντος για την πρώτη πράξη της διαδικασίας της αναγκαστικής εκτέλεσης του εκτελεστού τίτλου, που προέκυψε από την κύρια δίκη, ήτοι τη σύνταξη της επιταγής προς εκτέλεση, δηλαδή μια εργασία (κατά κανόνα) εύκολη και σύντομη, επιβάλλοντας με τον τρόπο αυτό στη δεύτερη περίπτωση μια αδικαιολόγητα υψηλή επιβάρυνση, με τη χρήση μάλιστα ενός άσχετου κριτηρίου (τα έξοδα της κύριας δίκης), χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαιτερότητες και τα ουσιωδώς και προδήλως ανόμοια χαρακτηριστικά των δύο περιπτώσεων. Τέλος, ενόψει του νομοθετικού κενού λόγω της κατά τα ως άνω αντισυνταγματικότητας της διάταξης του άρθρου 72 παρ.1 του ν. 4194/2013, εφαρμοστέα τυγχάνει αναλογικά η διάταξη του άρθρου 59 παρ.3 του νόμου αυτού, σε συνδυασμό με το Παράρτημα I (περιπτώσεις Δ και ΣΤ) του ίδιου νόμου, που προβλέπουν αμοιβή του δικηγόρου ανάλογα με την ωριαία απασχόλησή του (ΜΠρΠατρ 353/2020, ΜΠρΤρικ 109/2020, ΜΠρΑθ 344/2019, στην ΤΝΠ Νόμος, πρβλ.ΜΕφΘεσ 187/2018, ΤΝΠ Νόμος, διαφορετικά ΜΕφΠειρ 135/2019, ΜΠρΘεσ 10453/2020, ΜΠρΑθ 19/2018, ΜΠρΠειρ 42/2018, στην ΤΝΠ Ισοκράτης).

Στην προκείμενη περίπτωση το ανακόπτον με το δεύτερο λόγο της ανακοπής ισχυρίζεται ότι οι καθ’ ων η ανακοπή, με την ανακοπτόμενη επιταγή προς πληρωμή, το επέταξαν να καταβάλει ως αμοιβή του δικηγόρου-πρώτου των καθ’ ων η ανακοπή για τη σύνταξη της εν λόγω επιταγής το ποσό των 6.000 ευρώ, που είναι ίσο με το ποσό των δικαστικών εξόδων, τα οποία, με την αποτελούσα τον εκτελεστό τίτλο υπ' αριθμό 203/2020 οριστική απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Εύβοιας, επιβλήθηκαν σε βάρος του ανακόπτοντος και αποτελούν τη μόνη απαίτηση, για την οποία επισπεύδεται με την ίδια απόφαση αναγκαστική εκτέλεση. Ότι η επιταγή αυτή κατά το μέρος της, με το οποίο επιτάσσεται το ανακόπτον να καταβάλει ως αμοιβή του δικηγόρου για τη σύνταξή της ποσό μεγαλύτερο των 5.950 ευρώ πρέπει να ακυρωθεί, γιατί το προβλεπόμενο από τη διάταξη του άρθρου 72 παρ.1 του ν. 4194/2013 δικαίωμα των επισπευδόντων την εκτέλεση-καθ’ ων η ανακοπή να αξιώσουν την καταβολή τέτοιου ύψους αμοιβή για τη σύνταξη της επιταγής προς εκτέλεση αντίκειται στα άρθρα 4 και 25 παρ. 1 του Συντάγματος, δεδομένου ότι το ύψος της αιτούμενης αμοιβής είναι άκρως δυσανάλογο σε σχέση με την παρασχεθείσα για τη σύνταξη της επιταγής εργασία, η υψηλή αυτή αμοιβή συνιστά αδικαιολόγητη υψηλή επιβάρυνση του οφειλέτη, όπως εδώ του ανακόπτοντος και καθορίστηκε με χρήση του άσχετου κριτηρίου του ύψους των επιδικασθέντων εξόδων, χωρίς να ληφθούν υπόψη τα ουσιωδώς ανόμοια χαρακτηριστικά των δύο περιπτώσεων, ενώ, επίσης, το θεσπιζόμενο με την ανωτέρω διάταξη του άρθρου 72 παρ.1 του ν. 4194/2013 μέτρο είναι μη αναγκαίο για την επίτευξη του επιδιωκόμενου δι’ αυτής σκοπού, ο οποίος θα μπορούσε να πραγματωθεί με τη θέσπιση ενός πλαισίου, εντός του οποίου θα μπορούσε να κυμανθεί η αιτούμενη δικηγορική αμοιβή, ανάλογα και με το ύψος της απαίτησης για την οποία επισπεύδεται η αναγκαστική εκτέλεση και η οποία (απαίτηση), στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ίση με το ποσό των 6.000 ευρώ, το οποίο ζητείται και ως αμοιβή για τη σύνταξη της επιταγής. Με βάση το ιστορικό αυτό, το ανακόπτον ζητεί να ακυρωθεί η ανακοπτόμενη επιταγή προς εκτέλεση κατά το ποσό των 5.950 ευρώ, γιατί ανέρχεται μόνο στο ποσό των 50 ευρώ η αμοιβή που αναλογεί στο συντάκτη της δικηγόρο, ενόψει της επιστημονικής του εργασίας, του είδους της υπόθεσης και του χρόνου που απαιτήθηκε για τη σύνταξή της. Ο προαναφερόμενος λόγος της ανακοπής είναι παραδεκτός και νόμιμος, ερειδόμενος στις διατάξεις των άρθρων που αναφέρονται πιο πάνω στην αμέσως προηγούμενη μείζονα σκέψη της παρούσας απόφασης και πρέπει, συνεπώς, να ερευνηθεί περαιτέρω κατ’ ουσίαν.

Από τα έγγραφα που επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι, από τα δικαστικά τεκμήρια που συνάγονται από αυτά και από τα διδάγματα της κοινής πείρας, τα οποία λαμβάνονται αυτεπαγγέλτως υπόψη από το Δικαστήριο (άρθρα 336 παρ. 4 και 591 παρ.1 εδ.α' ΚΠολΔ), αποδεικνύονται τα εξής πραγματικά περιστατικά: Ο ... ... του ... και η σύζυγός του ... ..., το γένος ... ... (ήδη εδώ δεύτερη των καθ’ ων η ανακοπή), είχαν καταρτίσει με το ανακόπτον την από 19.9.2000 πιστωτική σύμβαση, με την οποία τους χορηγήθηκε πίστωση με ανοιχτό λογαριασμό. Μετά από αίτηση του ανακόπτοντος εκδόθηκε κατά των δύο πιστούχων, με επικαλούμενη αιτία οφειλής τους από την ανωτέρω πιστωτική σύμβαση, η υπ’ αριθμό 399/2015 διαταγή πληρωμής του Δικαστή του Δικαστηρίου τούτου, με την οποία υποχρεώθηκαν οι δύο πιστούχοι να καταβάλουν στο ανακόπτον, εις ολόκληρον έκαστος, το ποσό των 369.042,48 ευρώ, πλέον τόκων από 7.5.2015 και δικαστικών εξόδων ποσού 11.000 ευρώ. Οι πιστούχοι άσκησαν ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου την από 25.11.2015 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης .../26.11.2015 ανακοπή και τους από 2.12.2016 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης .../2.12.2016 πρόσθετους επ’ αυτής λόγους και ζήτησαν την ακύρωση της διαταγής πληρωμής. Η ανακοπή και οι πρόσθετοι λόγοι απορρίφθηκαν από το Δικαστήριο αυτό με την υπ’ αριθμό 502/2017 απόφασή του, κατά της οποίας οι δύο πιστούχοι άσκησαν ενώπιον του Μονομελούς Εφετείου Εύβοιας την από 13.11.2017 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης γενικό και ειδικό .../.../16.11.2017 έφεση, πριν τη συζήτηση της οποίας ο εκκαλών ... ... απεβίωσε, η δίκη διακόπηκε για την αιτία αυτή και ακολούθως συνεχίστηκε με δήλωση επανάληψης από τις μόνες κληρονόμους του αποβιώσαντος, ήτοι τη σύζυγό του ... ... (εδώ δεύτερη καθ’ ης η ανακοπή) και τη θυγατέρα του ... ... . Επί της ανωτέρω έφεσης εκδόθηκε, κατά την τακτική διαδικασία, η υπ’ αριθμό 203/2020 απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Εύβοιας, με την οποία έγινε δεκτή η έφεση, εξαφανίστηκε η εκκληθείσα απόφαση και ακυρώθηκε η προαναφερόμενη υπ’ αριθμό 399/2015 διαταγή πληρωμής του Πρωτοδίκη Χαλκίδας, λόγω διαδικαστικού απαραδέκτου και ειδικότερα επειδή κρίθηκε ότι ναι μεν είχε συμφωνηθεί στη σύμβαση πίστωσης ότι θα αποδεικνύεται η απαίτηση της πιστώτριας τράπεζας από τα αποσπάσματα των βιβλίων της, αλλά στην αίτηση έκδοσης της διαταγής πληρωμής επισυνάφθηκαν μόνο τα αποσπάσματα, που εμφάνιζαν την κίνηση του τηρηθέντος στα πλαίσια της ίδιας σύμβασης λογαριασμού, μόνο για το χρονικό διάστημα από 25.6.2008 μέχρι το οριστικό κλείσιμό του και δεν επισυνάφθηκαν και τα αποσπάσματα με την κίνηση του λογαριασμού κατά το χρονικό διάστημα από την κατάρτιση της σύμβασης μέχρι την 25η.6.2008. Με την ίδια απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Εύβοιας καταδικάστηκε το εφεσίβλητο-ανακόπτον πιστωτικό ίδρυμα, ως ηττηθέν στη δίκη, να καταβάλει στις δύο εκκαλούσες (... ... και ... ...) το ποσό των 6.000 ευρώ ως δικαστικά έξοδα. Οι δύο τελευταίες κατάρτισαν ακολούθως την από 2.12.2020 έγγραφη σύμβαση με το δικηγόρο ... ... του ..., ήδη εδώ πρώτο καθ’ ου η ανακοπή, με την οποία (σύμβαση) του εκχώρησαν την κατά του πιστωτικού ιδρύματος (εδώ ανακόπτοντος) ισόποση με 6.000 ευρώ προαναφερόμενη απαίτησή τους για τα δικαστικά έξοδα. Στις 12.4.2021 και χωρίς, κατά τους ισχυρισμούς του ανακόπτοντος, τους οποίους δεν αρνούνται οι καθ’ ων η ανακοπή, να έχει γίνει κάποια προσπάθεια για εκούσια συμμόρφωσή του ή να έχει προηγηθεί επίδοση σ’ αυτό της ανωτέρω υπ’ αριθμό 203/2020 απόφασης του Μονομελούς Εφετείου Εύβοιας, του επιδόθηκε αφενός η προσβαλλόμενη με την υπό κρίση ανακοπή επιταγή προς εκτέλεση, γραμμένη κάτω από αντίγραφο του πρώτου απογράφου της ίδιας απόφασης και αφετέρου η προαναφερόμενη έγγραφη σύμβαση εκχώρησης, συντελεσθείσας έτσι και της αναγγελίας της γενόμενης εκχώρησης και έκτοτε ο εκδοχέας κατέστη έναντι όλων δικαιούχος της εκχωρηθείσας απαίτησης για καταβολή των επιδικασθέντων με την απόφαση δικαστικών εξόδων ποσού 6.000 ευρώ (άρθρο 460 ΑΚ, Α.Κρητικός, στον ΑΚ Γεωργιάδη-Σταθόπουλου, άρθρο 460 αριθ.24). Η κατά τα ανωτέρω επιδοθείσα στο ανακόπτον, την 12η.4.2021, επιταγή προς εκτέλεση είναι υπογεγραμμένη από το συντάκτη της προαναφερόμενο δικηγόρο ... ... του ..., δηλαδή τον εδώ πρώτο καθ’ ου η ανακοπή και εκδοχέα της απαίτησης των επιδικασθέντων με την εκτελούμενη δικαστική απόφαση δικαστικών εξόδων, ο οποίος και επιτάσσει με την ίδια επιταγή το ανακόπτον πιστωτικό ίδρυμα να του καταβάλει «υπό την ιδιότητα του πληρεξούσιου δικηγόρου της ... ... του ...», ήτοι της προαναφερόμενης ... ..., δεύτερης των καθ’ ων η ανακοπή, «και δυνάμει της συγκοινοποιούμενης από 02.12.2020 Σύμβασης Εκχώρησης Δικαστικής Δαπάνης» τα εξής ποσά: «1. Για επιδικασθείσα δικαστική δαπάνη 6.000 ευρώ. 2. Για σύνταξη της παρούσης επιταγής ευρώ 6.000,00, πλέον Φ.Π.Α. (άρθρο 72 παρ.1 Κωδ.Δικ.). 3. Για παραγγελία προς επίδοση, καθώς και επίδοση της παρούσης ευρώ 50,00 ευρώ, και όλα τα ανωτέρω ποσά έντοκα με το νόμιμο τόκο υπερημερίας από την επομένη της επίδοσης της επιταγής μέχρι την εξόφλησή της». Συνεπώς, το ανακόπτον πιστωτικό ίδρυμα, για την αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος του, προς ικανοποίηση της, μόνης απορρέουσας από την αποτελούσα τον εκτελεστό τίτλο απόφαση, οφειλής του ύψους μόνο 6.000 ευρώ, επιτάχθηκε να καταβάλει ως αμοιβή του συντάκτη της επιταγής δικηγόρου το ποσό των 6.000 ευρώ, πλέον του αναλογούντος Φόρου Προστιθέμενης Αξίας (ποσού 1.440 ευρώ με βάση τον ισχύοντα, ποσοστού 24%, αντίστοιχο συντελεστή), προσδιορίστηκε δε η αμοιβή για τη σύνταξη της επιταγής στο προαναφερόμενο ποσό των 6.000 ευρώ, επειδή εφαρμόστηκε η διάταξη του άρθρου 72 παρ.1 του ν.4194/2013 και είχαν οριστεί, με την εκτελούμενη απόφαση, τα δικαστικά έξοδα στο ποσό των 6.000 ευρώ. Ωστόσο, σύμφωνα με τα διαλαμβανόμενα στη μείζονα σκέψη που προηγήθηκε και για τους αναφερόμενους εκεί λόγους, η διάταξη του προαναφερόμενου άρθρου 72 παρ.1 του ν.4194/2013 αντίκειται στις διατάξεις των άρθρων 4 παρ.1 και 25 παρ.1 του Συντάγματος, όπως το συμπέρασμα αυτό ενισχύεται και από τα συνοδεύοντα την προκείμενη περίπτωση περιστατικά, δεδομένου ότι το επιτασσόμενο εδώ ποσό των 6.000 ευρώ ως αμοιβή του συντάκτη δικηγόρου της επιταγής, η οποία είναι συνηθισμένη, τυπική και συνοπτική, μη απαιτούσα για τη σύνταξή της πνευματική καταπόνηση και διάθεση πολύ χρόνου, είναι δυσανάλογο προς την επιστημονική εργασία, την αξία και το είδος της υπόθεσης και το χρόνο που απαιτήθηκε για τη σύνταξή της (πρβλ. ΑΠ 1518/2018 ΤΝΠ Ισοκράτης), επιβαρύνει αδικαιολόγητα το τελούν υπό ειδική εκκαθάριση ανακόπτον χωρίς να αποτελεί πρόσφορο μέτρο για την επίτευξη του επιδιωκόμενου με τη διάταξη του άρθρου 72 παρ. 1 του ν.4194/2013 ως άνω σκοπού και δεν καθορίστηκε με αξιολογικά κριτήρια, αλλά με μόνο το ύψος των ορισθέντων με την εκτελούμενη απόφαση δικαστικών εξόδων, στα οποία συμπεριλαμβάνεται όχι μόνο η αμοιβή της πληρεξούσιας δικηγόρου των εκκαλούντων για μείζονος εύρους επιστημονική της εργασία (σύνταξη έφεσης, σύνταξη προτάσεων, παράσταση), αλλά και τα λοιπά έξοδα στα οποία υποβλήθηκαν οι εκκαλούντες για τη διεξαγωγή της δίκης (αμοιβές για επιδόσεις δικογράφων, συλλογή αποδεικτικών εγγράφων κλπ.). Ενόψει του, λόγω των προαναφερόμενων, ανακύπτοντος νομοθετικού κενού, εφαρμοστέα είναι η διάταξη του άρθρου 59 παρ.3 σε συνδυασμό με το Παράρτημα I (περ. Δ και ΣΤ) του ν. 4194/2013. Επομένως, η για τη σύνταξη της ανακοπτόμενης επιταγής προς εκτέλεση νόμιμη αμοιβή του δικηγόρου που τη συνέταξε, ενόψει της έκτασής της (μία σελίδα] καθώς και του ότι αυτός απασχολήθηκε, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, για μία ώρα, ανέρχεται στο ποσό των 80 ευρώ, πλέον Φ.Π. Α. ίσου με 19,20 ευρώ. Η αμοιβή αυτή είναι ανάλογη με την επιστημονική εργασία, την αξία και το είδος της υπόθεσης, το χρόνο που απαιτήθηκε και τις προαναφερόμενες λοιπές ειδικότερες περιστάσεις που αφορούν στην υπό κρίση υπόθεση. Επομένως, πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτός ως κατ’ ουσίαν βάσιμος ο δεύτερος λόγος της ανακοπής και να ακυρωθεί κατά το αντίστοιχο μέρος της η ανακοπτόμενη επιταγή προς εκτέλεση και ειδικότερα πρέπει να ακυρωθεί αυτή κατά το ποσό των 5.920 ευρώ (πλέον του αναλογούντος Φ.Π.Α.) του κονδυλίου των 6.000 ευρώ (6.000-80=5.920), το οποίο επιτάσσεται με την επιταγή αυτή να καταβάλει το ανακόπτον ως (καθαρή) αμοιβή του δικηγόρου-πρώτου καθ’ ου η ανακοπή για τη σύνταξή της. Εξάλλου, μετά την παραδοχή του δεύτερου λόγου της ανακοπής ως κατ’ ουσίαν βάσιμου κατά το προαναφερόμενο μέρος του, παρέλκει η εξέταση του δεύτερου σκέλους του τρίτου λόγου της ανακοπής, με το οποίο το ανακόπτον, για την περίπτωση απόρριψης του δεύτερου λόγου ανακοπής, ισχυρίζεται ότι πρέπει να ακυρωθεί η ανακοπτόμενη επιταγή προς εκτέλεση κατά το ήμισυ του κονδυλίου των 6.000 ευρώ, που αυτό επιτάσσεται να πληρώσει ως αμοιβή για τη σύνταξη της επιταγής, επειδή, κατά τους ισχυρισμούς του, αυτό επιβάλλεται λόγω του ότι οι δικαιούχοι της απαίτησης των δικαστικών εξόδων είναι δύο και επομένως καθεμία από αυτές μπορούσε να ζητήσει ως αμοιβή του δικηγόρου που συνέταξε την επιταγή της, ποσό ίσο με το ήμισυ των δικαστικών εξόδων. Άλλωστε, ο συντάκτης της επιταγής δικηγόρος, ως εκδοχέας της απαίτησης των δικαστικών εξόδων, κατέστη πλέον, όπως πιο πάνω έχει αναφερθεί, ο μόνος φορέας της απαίτησης αυτής μετά την εκχώρησή της και την αναγγελία της εκχώρησης και, συνεπώς, αυτός δικαιούται να απαιτήσει ο ίδιος εκτός από την καταβολή της απαίτησης των δικαστικών εξόδων και την αμοιβή του για τη σύνταξη της αντίστοιχης επιταγής.

Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 281 ΑΚ, η οποία εφαρμόζεται και στην αναγκαστική εκτέλεση, γιατί το δικαίωμα του δανειστή προς πραγμάτωση της αξίωσής του με τον τρόπο αυτό ανάγεται στο χώρο του ουσιαστικού δικαίου (ΑΠ 939/2019, ΑΠ 330/2019, στην ΤΝΠ Ισοκράτης), η άσκηση του δικαιώματος απαγορεύεται αν υπερβαίνει προφανώς τα όρια, που επιβάλλουν η καλή πίστη ή τα χρηστά ήθη ή ο κοινωνικός ή οικονομικός σκοπός του δικαιώματος. Κατά την έννοια της διάταξης αυτής, για να θεωρηθεί η άσκηση του δικαιώματος ως καταχρηστική, θα πρέπει η προφανής υπέρβαση των ορίων που επιβάλλουν η καλή πίστη ή τα χρηστά ήθη ή ο οικονομικός ή κοινωνικός σκοπός του δικαιώματος να προκύπτει από την προηγηθείσα συμπεριφορά του δικαιούχου ή από την πραγματική κατάσταση που δημιουργήθηκε ή από τις περιστάσεις που μεσολάβησαν ή από άλλα περιστατικά, τα οποία, χωρίς κατά νόμο να εμποδίζουν τη γέννηση ή να επάγονται την απόσβεση του δικαιώματος, καθιστούν μη ανεκτή την άσκησή του κατά τις περί δικαίου και ηθικής αντιλήψεις του μέσου κοινωνικού ανθρώπου. Απαιτείται, δηλαδή, για να χαρακτηριστεί καταχρηστική η άσκηση του δικαιώματος, να έχει δημιουργηθεί στον υπόχρεο, από τη συμπεριφορά του δικαιούχου, σε συνάρτηση και με εκείνη του υπόχρεου, και μάλιστα ευλόγως, η πεποίθηση ότι ο δικαιούχος δεν πρόκειται να ασκήσει το δικαίωμά του. Απαιτείται, ακόμη, οι πράξεις του υπόχρεου και η δημιουργηθείσα κατάσταση, που συνεπάγεται ιδιαιτέρως επαχθείς για τον υπόχρεο επιπτώσεις, να τελούν σε αιτιώδη σχέση με την προηγούμενη συμπεριφορά του δικαιούχου, το ζήτημα δε, αν οι συνέπειες, που συνεπάγεται η άσκηση του δικαιώματος, είναι επαχθείς για τον υπόχρεο, πρέπει να αντιμετωπίζεται και σε συνάρτηση με τις αντίστοιχες συνέπειες, που μπορεί να επέλθουν σε βάρος του δικαιούχου από την παρακώλυση της ικανοποίησης του δικαιώματος του (ΟλΑΠ 6/2016, ΟλΑΠ 7/2002, ΑΠ 524/2020, ΑΠ 460/2019, ΑΠ 291/2018, στην ΤΝΠ Ισοκράτης). Έτσι, μόνο το γεγονός ότι η άσκηση του δικαιώματος σε συγκεκριμένη περίπτωση επιφέρει βλάβη, έστω και μεγάλη, στον οφειλέτη, δεν αρκεί για να χαρακτηριστεί ως καταχρηστική η άσκησή του, αλλά πρέπει να συνδυάζεται αυτή και με άλλες περιστάσεις, όπως συμβαίνει όταν ο δανειστής δεν έχει στην πραγματικότητα συμφέρον από την άσκηση του δικαιώματός του. Δεν συμβαίνει αυτό, όμως, όταν ο δανειστής, ασκώντας δικαίωμά του, επιδιώκει την είσπραξη της απαίτησής του προς ικανοποίηση θεμιτού συμφέροντος του, συνυφασμένου με τη διαχείριση της περιουσίας του, τον τρόπο της οποίας αυτός ελεύθερα καταρχήν αποφασίζει, εκτός και πάλι αν στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει υπέρβαση και μάλιστα προφανής των αρχών της καλής πίστης, των χρηστών ηθών και του κοινωνικοοικονομικού σκοπού του δικαιώματος (ΑΠ 1185/2019, ΑΠ 527/2015, ΑΠ 1505/2014, ΜΕφΛάρ 317/2020, στην ΤΝΠ Ισοκράτης).

Με το πρώτο σκέλος του τρίτου λόγου της ανακοπής το ανακόπτον ισχυρίζεται ότι οι καθ’ ων η ανακοπή επέσπευσαν σε βάρος του την ανωτέρω αναφερόμενη αναλυτικά διαδικασία αναγκαστικής εκτέλεσης, καταχρηστικά, γιατί προέβησαν στην επίδοση της προσβαλλόμενης επιταγής προς εκτέλεση, χωρίς να προηγηθεί οποιαδήποτε προσπάθεια από τον πρώτο από αυτούς για οποιαδήποτε συνεννόηση μεταξύ τους ώστε τα επιδικασθέντα με την υπ’ αριθ.203/2020 απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Εύβοιας δικαστικά έξοδα να καταβληθούν χωρίς να αρχίσει αναγκαστική εκτέλεση ούτε προηγήθηκε κοινοποίηση της απόφασης για να λάβει γνώση αυτής το ανακόπτον ούτε διατύπωσε ο πρώτος των καθ’ ων η ανακοπή πρόθεση ότι θα προβεί σε αναγκαστική εκτέλεση, το έπραξε δε αυτό μεθοδευμένα με στόχο να εισπράξει το ποσό της αμοιβής για τη σύνταξη της επιταγής με αντίστοιχη οικονομική επιβάρυνση του ανακόπτοντος, με αποτέλεσμα να είναι καταχρηστική όλη η επιταγή και να πρέπει να ακυρωθεί για την αιτία αυτή στο σύνολό της. Ο λόγος αυτός της ανακοπής πρέπει να απορριφθεί ως μη νόμιμος, διότι τα επικαλούμενα από το ανακόπτον πιστωτικό ίδρυμα πραγματικά περιστατικά, και αληθή υποτιθέμενα, δεν καθιστούν την ενέργεια των καθ’ ων η ανακοπή ούτε ειδικότερα του πρώτου από αυτούς να επισπεύσει σε βάρος του ανακόπτοντος αναγκαστική εκτέλεση εκφεύγουσα των ορίων που θέτουν η καλή πίστη, τα χρηστά ήθη και ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του δικαιώματός τους, αφού ως τέτοια δεν δύναται να θεωρηθεί η μη προηγούμενη της επίδοσης της επιταγής όχληση του ανακόπτοντος ή η μη προηγούμενη ενημέρωσή του ότι θα επακολουθήσει αναγκαστική εκτέλεση της απόφασης, στην οποία από τότε που δημοσιεύθηκε εδικαιούτο να έχει πρόσβαση και το ανακόπτον, το οποίο δεν επικαλείται ότι έστω μετά την επίδοση της ανακοπτόμενης επιταγής επέδειξε εμπράκτως πρόθεση καταβολής του τελεσιδίκως επιδικασθέντος ως δικαστικά έξοδα ποσού των 6.000 ευρώ ή ότι προέβη σε ενέργειες ρύθμισης της πληρωμής του ποσού αυτού έστω, αλλά οι καθ’ ων η ανακοπή αδικαιολόγητα αρνήθηκαν την καταβολή του ίδιου ποσού, ούτε επικαλείται ότι οι τελευταίοι, με συγκεκριμένη συμπεριφορά τους, του δημιούργησαν τη δικαιολογημένη πεποίθηση ότι δεν θα ασκήσουν το δικαίωμά τους από την εκδοθείσα απόφαση, ώστε η ανατροπή της δημιουργηθείσας κατάστασης να του προκαλεί δυσανάλογες συνέπειες, σε σχέση μ’ αυτές που θα υφίσταντο οι καθ' ων η ανακοπή, εάν δεν ασκούσαν το δικαίωμά τους.

Κατά συνέπεια όλων των προαναφερόμενων, πρέπει η υπό κρίση ανακοπή να γίνει κατά ένα μέρος δεκτή ως κατ’ ουσίαν βάσιμη και να ακυρωθεί κατά ένα μέρος η ανακοπτόμενη επιταγή προς εκτέλεση και μάλιστα κατά το ποσό των πέντε χιλιάδων εννιακοσίων είκοσι (5.920) ευρώ (πλέον του αναλογούντος στο ποσό αυτό Φ.Π.Α.), που αφορά το κονδύλιο των 6.000 ευρώ (6.000-80=5.920), το οποίο επιτάσσεται με την επιταγή αυτή να καταβάλει το ανακόπτον ως αμοιβή του δικηγόρου (πρώτου καθ’ ου η ανακοπή) για τη σύνταξη της ίδιας επιταγής προς εκτέλεση. Τέλος, πρέπει να συμψηφιστούν τα δικαστικά έξοδα μεταξύ των διαδίκων, γιατί η ερμηνεία των κανόνων δικαίου, που εφαρμόστηκαν, ήταν ιδιαίτερα δυσχερής (άρθρα 179 και 191 παρ.2 ΚΠολΔ).

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΔΙΚΑΖΕΙ κατ’ αντιμωλίαν των διαδίκων.

ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ό ,τι κρίθηκε απορριπτέο.

ΔΕΧΕΤΑΙ την ανακοπή κατά ένα μέρος.

ΑΚΥΡΩΝΕΙ κατά ένα μέρος την από 9.4.2021 επιταγή προς εκτέλεση, που έχει γραφεί κάτω από αντίγραφο απογράφου της υπ’ αριθμό 203/2020 απόφασης του Μονομελούς Εφετείου Εύβοιας (τακτική διαδικασία) και επιδόθηκε στο ανακόπτον πιστωτικό ίδρυμα την 12η.4.2021, και ειδικότερα (ακυρώνει την επιταγή αυτή) ως προς το ποσό των πέντε χιλιάδων εννιακοσίων είκοσι (5.920) ευρώ (πλέον του αναλογούντος στο ποσό αυτό Φ.Π.Α.), που αφορά στο κονδύλιο της αμοιβής του δικηγόρου για τη σύνταξη της ίδιας επιταγής προς εκτέλεση.

ΣΥΜΨΗΦΙΖΕΙ τα δικαστικά έξοδα.

ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίστηκε και δημοσιεύτηκε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στη Χαλκίδα, την 5η Αυγούστου 2021, χωρίς να είναι παρόντες οι διάδικοι ή οι πληρεξούσιοι δικηγόροι τους.

Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ