Ανίσχυρο υποχρέωσης κατοχής άδειας εργασίας σε μπαρ, καφετέριες, κέντρα διασκέδασης κλπ

Σύμφωνα με το άρθρο 4 του ΠΔ 180/1979, " Η εργασία με οποιαδήποτε ιδιότητα στα καταστήματα των κέντρων διασκεδάσεως, μπαρ, καφετεριών, αμιγών αιθουσών διενέργειας τεχνικών παιγνίων καθώς και στα λοιπά καταστήματα, στα οποία διενεργούνται
τεχνικά παίγνια, απαγορεύεται χωρίς άδεια της αστυνομικής αρχής". Η παράβαση της υποχρεώσεως αυτής, τιμωρείται σε βαθμό πλημμελήματος με φυλάκιση μέχρι δύο (2) ετών και χρηματική ποινή, βάσει της διάταξης του άρ. 5 παρ. 4 του ν. 2452/31.12.96 με την οποία αντικαθίσταται η παράγραφος 2 του άρ. 12 ν. 1481/84 (όπως εξηγείται με κάποιο νομικό ακροβατισμό στην [μη πειστική κατά τη γνώμη μας] με αρ. 8/2003 Γνωμοδότηση της Εισαγγελίας Αρείου Πάγου - Δημοσιευμένη στην Ποιν.Δ/νη 2003/1332).

Βάσει των παραπάνω διατάξεων έχουν καταδικασθεί από τα ποινικά Δικαστήρια ουκ ολίγοι επιχειρηματίες αλλά και εργαζόμενοι ως σερβιτόροι, μπάρμαν, δισκοθέτες κλπ στα προαναφερθέντα καταστήματα, επειδή οι μεν καταστηματάρχες απασχολούσαν προσωπικό χωρίς να έχει την εν λόγω άδεια, ενώ οι δε εργαζόμενοι επειδή δεν είχαν εφοδιαστεί από την Αστυνομία με τη σχετική άδεια.

Ήδη όμως, κατόπιν αμφιταλαντεύσεων της νομολογίας του Αρείου Πάγου, η Ολομέλεια του ανώτατου ακυρωτικού Δικαστηρίου με την με αρ. 6/2008 απόφασή της, απεφάνθη ότι η απαγόρευση εργασίας με οποιαδήποτε ιδιότητα σε κέντρα διασκεδάσεως χωρίς άδεια της αστυνομικής αρχής που θεσπίζεται με το άρθρο 4 του ΠΔ 180/1979, βρίσκεται εκτός νομοθετικής εξουσιοδότησης και άρα είναι ανίσχυρη. Ο Άρειος Πάγος, δέχτηκε ότι κατά το μέρος κατά το οποίο με το άρθρο 4 παρ. 1 του ΠΔ 180/1979 θεσπίζεται απαγόρευση εργασίας με οποιαδήποτε ιδιότητα σε κέντρα διασκεδάσεως κλπ χωρίς άδειας της αστυνομικής Αρχής, κείται τούτο εκτός νομοθετικής εξουσιοδοτήσεως, αφού η εξουσιοδοτική διάταξη του άρθρου 167 του ΒΔ της 31-12-1957/20-1-1958 [βάσει του οποίου θεσπίστηκε το ΠΔ 180/1979] παρέχει τέτοια εξουσιοδότηση μόνο καθόσον αφορά την ίδρυση ή διατήρηση κέντρων διασκεδάσεως και όχι για την παροχή εργασίας σ` αυτά, πράγμα που είναι διαφορετικό από την λειτουργία ή διατήρηση των εν λόγω κέντρων.

Η σημασία της απόφασης αυτής είναι διπλή:
1) Πρώτον, οι συμβάσεις εργασίας των εργαζομένων στα καφέ, μπαρ κλπ, οι οποίοι στερούνται άδεια εργασίας, ΔΕΝ είναι άκυρες, και άρα δικαιούνται όλες τις μισθολογικές και άλλες παροχές που προβλέπονται για αυτούς από την οικεία νομοθεσία και τις σχετικές με αυτούς Συλλογικές Συμβάσεις εργασίας.
2) Δεύτερον, ΔΕΝ υπάρχει υποχρέωση εφοδιασμού των εργαζομένων αυτών με άδεια εργασίας από την Αστυνομία, και άρα δεν υπάρχει σχετικό ποινικό αδίκημα και πρέπει οι παραβάτες (τόσο εργαζόμενοι όσο και επιχειρηματίες) όχι μόνο να αθωώνονται πλέον από τα Δικαστήρια αλλά και να μην υποβάλλονται καν κατ'αυτούς μηνύσεις από την Αστυνομία.

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις, αποτέλεσε απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Σύρου της 4-5-2009, στην οποία το Δικαστήριο, δέχτηκε το προαναφερθέν σκεπτικό και αθώωσε τόσο τον ιδιοκτήτη μπαρ όσο και τον εργαζόμενο, οι οποίοι είχαν μηνυθεί από την Αστυνομία επειδή ο τελευταίος απασχολείτο ως δισκοθέτης χωρίς να έχει εφοδιαστεί με άδεια εργασίας. Συνήθως βέβαια, οι κατηγορούμενοι προτιμούν να εκδώσουν την σχετική άδεια εργασίας μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσής τους, ώστε να αθωωθούν με τον τρόπο αυτόν, όμως εν προκειμένω ο εργαζόμενος δεν μπορούσε να βγάλει άδεια εργασίας καθόσον είχε βεβαρυμένο ποινικό μητρώο με καταδίκες σχετιζόμενες με ναρκωτικά, οι οποίες αποκλείουν την έκδοση της εν λόγω διοικητικής άδειας.